The Dillinger Escape Plan

[CzłowiekMłot]

The Dillinger Escape Plan to amerykańska grupa poruszająca się w stylistyce mathcorowej i jej okolicach od 1997 roku. Ekipa z Morris Plains w stanie New Jersey została okrzyknięta przez magazyn Kerrang! "najlepszym zespołem koncertowym na naszej planecie". Ci, którzy widzieli tych panów w akcji mogliby się zgodzić z tym stwierdzeniem. Aktualnie TDEP odbywają długą pożegnalną trasę koncertową.

Skład:
Ben Weinman – Lead Guitars, Keyboards, Piano, Programming, Backing Vocals (1997–2017), Rhythm Guitars (1997, 2012–2013), Bass (1999–2000)
Liam Wilson – Bass (2000–2017)
Greg Puciato – Lead Vocals (2001–2017), Rhythm Guitars (2007–2008)
Billy Rymer – Drums, Percussion (2008–2017)
Kevin Antreassian – Rhythm Guitars (2015–2017)

Wybrana dyskografia:
1997 - The Dillinger Escape Plan [EP]
1998 - Under The Running Board [EP]
1999 - Calculating Infinity
2002 - Irony is Dead Scene [EP]
2004 - Miss Machine
2006 - Plagiarism [EP]
2007 - Ire Works
2010 - Option Paralysis
2013 - One of Us is the Killer
2016 - Dissociation
2017 - Instrumentalist [EP]

BC: https://relapsealumni.bandcamp.com/music
BC: https://dillingerescapeplansom.bandcamp.com/music
BC: https://dillingerescapeplan.bandcamp.com/music
Wikipedia (en): https://en.wikipedia.org/wiki/The_Dillinger_Escape_Plan

[EdusPospolitus]

Wielka to szkoda, kiedy zespół tego formatu kończy działalność. Oby ci mathcore'owi geniusze szybko powrócili.

[pp3088]

Lubie wszystko do 2001, ze szczególnym uwzględnieniem płyty Calculating Infinity. Cóż za trafny tytuł, ilość mathcorowego szaleństwa i pokręcone kompozycj osiągnęły na tej płycie apogeum. Wszystko wskazywało, że Converge ma godnego rywala, aż do 2001. Przede wszystkim to wtedy Converge nagrał Jane Doe, prawdopodobnie najlepszą płytę metalcore/mathcore wszech czasów, jeden z kamieni milowych ekstremalnego grania. Jacob Bannon i spółka rzucili rękawicę tak wysoko, że reszta sceny mogła obejść się smakiem i czekać na najniższy wymiar kary. Jedynym kandydatem do rywalizacji wydawało się TDEP.

No i tutaj nastąpił zgrzyt. Panowie zatrudnili na wokale niejakiego Grega Puciato, który raczej przypomina gościa z Jersey Shore niż faktycznego muzyka. Początkowo, jeszcze na Miss Machine gość dawał radę, ale od Ire Works zaczęło się sypać. Najbardziej żenujące wokale nagrał na Option Paralysis. Jego krzyczane wokale są w najlepszym wypadku znośne, ale jego śpiew to totalna porażka. Brzmi jak gościu z kapeli nu-metalowej.

Od drugiej minuty to jakaś parodia.

Na ostatniej płycie był fajny IDM-owy kawałek.

Generalnie szkoda kapeli. Z lepszym wokalistą mogliby być dużo lepsi.

1997 - The Dillinger Escape Plan - 5/10
1998 - Under The Running Board - 7/10
1999 - Calculating Infinity - 8.5/10
2002 - Irony is Dead Scene - Patton/10
2004 - Miss Machine - 6/10
2007 - Ire Works - 5/10
2010 - Option Paralysis - 3/10
2013 - One of Us is the Killer - 3/10
2016 - Dissociation - 5.5/10

Oby ci mathcore'owi geniusze szybko powrócili.

Też czekam na powrót wielkiego Botch. To była genialna kapela.

[kurz]

Uwielbiam takie granie, brakuje mi takiego grania, szczególnie w tym obecnym bezpłciowym muzycznie (z bardzo niewieloma wyjątkami) roku.

Piard, melodia, uczucie, klimat, przebojowość. To wszystko w niebieskiej pastylce w wielkim napisem TRUE.

[CzłowiekMłot]

Jak kolega wyżej wspomniał - ze starym wokalistą brzmiało by to znacznie lepiej, a tak to człowiek się męczy od bardzo standardowego darcia japy i dyskusyjnej jakości śpiewów Puciato, więc ciężko - przynajmniej mi - przesłuchać więcej kawałków pod rząd wydanych po 2000. W sumie jakby zatrudnili Pattona to by tylko wyszlo na plus, epeczka z nim to był strzał w dziesiątkę (może fakt zawarcia na niej coveru Aphex Twin kogoś zainteresuje kapelą). Spokojnie dałby radę dorównać swoimi umiejętnościami do reszty kapeli.

Mimo mankamentów wokalnych ich wykon na żywo w 2015 na BA był po prostu eksplozją energii, przy zachowaniu niesamowitej precyzji wykonania. Wykurwiści muzycy, wyjebana muza, będzie ich brakować.

Co do początków jeszcze, jakoś tak się złożyło, że pierwszym co od nich usłyszałem była debiutancka epka, której na bandcampie czy spotify raczej nie ma, więc daję link do youtube. Ogromny sentyment, super wspomniania, ekstra grańsko, wydaje mi się, że ostatni przełom muzyczny w ekstremie, w znaczeniu - coś zupełnie nowego:

Fragment pamiętnego występu z Brutal Assault: