Saor

[Nucleator]

Saor to black metalowy projekt Andy'ego Marshalla znanego też jako Fuath. Został założony w Glasgow w 2012 roku, początkowo pod nazwą Arsaidh. Trzeba przyznać, że facet jest płodny, bo zdążył wydać już 3 studyjne albumy i kompilację. Oczywiście pod znakiem zapytania stoi jakość tych płyt, ale tu akurat jest pod tym względem bardzo dobrze. Muzykę tego pana można opisać jako miks szkockiego folku, atmosferycznego black metalu oraz post rocka. Podobnie jak u Wardruny, w twórczości Andy używa często starodawnych ludowych instrumentów, w tym wypadku szkockich jak bodhran czy dudy. Osobiścię najbardziej cenię ostatni album, Guardians, aczkolwiek pozostałe dwa tez bardzo lubię i są z pewnością warte sprawdzenia.

Skład:
Andy Marshall - All instruments, Vocals (2013-present) Fuath, ex-Askival, ex-In Vino Veritas, ex-Àrsaidh, ex-Concept of Time, ex-Falloch

▼ Muzycy koncertowi

Bryan Hamilton - Drums (2014-present) Cnoc an Tursa, ex-Barshasketh
Rene McDonald Hill - Guitars (2015-present) Cnoc an Tursa
Lambert Segura - Violin (2016-present)
Paolo Bruno - Guitars (2018-present) Thy Light, Hypnotic Mantra, ex-Desdominus, ex-Dreamstate, ex-Sergulath

Martyn Moffat - Guitars (2015-2016)
Tony Dunn - Guitars (2016-2018) Cnoc an Tursa, Blackwork, ex-Falloch, ex-Lost Persona
Oliver Stuart Böhm - Bagpipes, Tin Whistle, Fiddle (2017) Hærken (live), Isarnos, ex-Typheous

Dyskografia:
2013 - Roots
2014 - Aura
2015 - Roots / Aura [kompilacja]
2016 - Guardians
2019 - Forgotten Paths

MA: https://www.metal-archives.com/bands/Saor/3540373234
BC: https://saor.bandcamp.com/music

[Fingolfin]

"Guardians", czyli najnowszy twór owego pana, jest również najlepszym. Widać, że z każdym kolejnym krążkiem się rozwija i utwierdza w stylistyce, którą chce grać. Taka muzyka idealnie pasuje na szare, deszczowe dni, których tego lata mamy aż nadto.

[Endymion]

Piękne dźwięki, przy których można się zapomnieć. Tak jak nie lubię tych wszystkich atmosferyków, tak ten projekt szanuję, zwłaszcza drugą płytę, Aurę.

[DiabelskiDom]

A ja właśnie uważam, że najlepsza była "Aura". Ostatnia ma ten sam problem co najnowsze Inquisition i Dodsengel - słabe kompozycje. Ogólnie to jest bardzo leciutkie granie ale za to z fajną mgiełką wilgotnych, zielonych wysp. Świetnie pasuje do sytuacji, kiedy wstajesz o 16-17 nad ranem po imprezie w dżdżysty dzień i wychodzisz na balkon odetchnąć świeżym powietrzem. Dokładnie takim jak na okładce.

[yog]

Świetnie pasuje do sytuacji, kiedy wstajesz o 16-17 nad ranem po imprezie w dżdżysty dzień i wychodzisz na balkon odetchnąć świeżym powietrzem.

Kapeli nie znam, bo olewam atmosferyczne blackgaze'y od paru lat, ale porównanie bardzo obrazowe - aż za kacem zatęskniłem, rzeczywiście taki oddech wilgotnym powietrzem to coś wspaniałego

[Onufry]

Fenomen tego zespołu jest dla mnie niezrozumiały. Askival robił na mnie daleko większe wrażenie.

[Endymion]

Askival to takie średnie granie bez tego klimatu, taka Aura od bohaterow tematu kasuje to bez mydła.

[Vexatus]

Nie znam tego projektu - słyszałem tylko jakieś fragmenty kilku utworów, ale zamierzam zmierzyć się w niajblizszym czasie z tematem i cos mi mówi, że bardzo mi się spodoba.

[yog]

Czwarta płytka tuż tuż, bo wyjdzie nakładem włoskiej Avantgarde 15 lutego 2019 roku. Nazywać się będzie Forgotten Paths.


Artwork: Khaos Diktator Design

[DiabelskiDom]

No, po Aurze strasznie obniżył loty, nie spodziewam się zatem czegoś, na czym warto ucho zawiesić.

[Nucleator]

Pierdolenie, świetny album. 4 kompozycje, z czego 3 ponad 10-minutowe, ale co z tego, skoro to tak klimatyczna muza, że człowiek się czuje, jakby brał udział w epickiej podróży po bezkresnych, celtyckich lasach i górach, smaganych ciepłym wiatrem. Forgotten Paths ma w sobie coś, co absorbuje słuchacza, sprawia, że choć puszcza coś sobie jako tło do pracy przy komputerze, to jednak olewa klepanie linijek kodu i zamyka na moment oczy, by uciec od szarej rzeczywistości. Trzeci numer to już w ogóle masakra, przy tych kobiecych wokalizach dostaję ciar. Brak mi nawet słów, jaki to jest wspaniały album, brak mi słów, by opisać, jak wspaniałym zakończeniem płyty jest melancholijne Exile...

Chyba wiem, gdzie spędzę tegoroczne wakacje...

[DiabelskiDom]

W wannie przy świecach wśród skórek pomarańczy?

[Nucleator]

Nie, nie chcę, by @yog okazał się pionierem nowego trendu. Nie dam mu tej satysfakcji

[Szajtan]

Fuath to poboczny projekt Andy’ego Marshalla stawiający na surowszą, pełną negatywnych emocji muzykę. Inspiracje wrzosowiskami i szkockim dziedzictwem kulturowym zastępują fiordy i lata 90’.

[Pioniere]