A ja tylko powiem, że za sprawą takich kawałków, jak Call From the Grave, Enter the Eternal Fire (monumentalny kawałek!!!!!!) czy 13 Candles, Under the Sign of the Black Mark jest na równi z nimi.
Belzebóbr pisze: a ja jak najbardziej słucham muzyki z tidala i spotifaja, o wiele lepsze to i poręczniejsze niż słuchanie z jakichś śmiesznych CDków. Przynajmniej można się do głośnika na bluetooth podłączyć
Każda z tych trzech płyt ma jakieś trochę gorsze kawałki typu The Golden Walls of Heaven, Pace Till Death, Baptized in Fire and Ice czy Home of Once Brave, trudno mi szczerze mówiąc z pełnym przekonaniem powiedzieć, że Under the Sign... jest gorsza od Blood Fire Death, a tym bardziej Hammerheart, a w swoim czasie, w tym 1987 roku to w ogóle trochę kosmos jest ten krążek, bo jak się wsłuchać to w sumie wszystko, co było na Blood Fire Death już tam było (no, bez koni).
No według mnie jest tam co prawda klasyczny już dziś riff, może nawet kilka, ale od takich nieśmiertelnych klasyków jak A Fine Day to Die, For All Those Who Died, Dies Irae czy tytułowy odstajeNekroskop pisze: Golden Walls of Heaven jest gorszym kawałkiem? Czysto subiektywna opinia. Wg mnie w niczym nie odstaje.
Holocaust też trochę lepsze moim zdaniem, ale niech będzie, że to Pace 'Til Death zaniża poziom płyty (choć też jest raczej potrzebny dla odpowiedniego flow czy też po polsku nie wiem, dramaturgii chyba, płytki) Ale tak to razem z Valhallą trochę słabsze momenty Hammerhearta, mniej mnie za serce chwytające niż pozostałe.
Jak to Baptized słabsze? Toż to tam jest najlepszy refren i oczywiście skandowane "fire". A jak Quorthon skanduje "fire" to utwór z automatu jest dobryyog pisze: ↑4 lata temu Każda z tych trzech płyt ma jakieś trochę gorsze kawałki typu The Golden Walls of Heaven, Pace Till Death, Baptized in Fire and Ice czy Home of Once Brave, trudno mi szczerze mówiąc z pełnym przekonaniem powiedzieć, że Under the Sign... jest gorsza od Blood Fire Death, a tym bardziej Hammerheart, a w swoim czasie, w tym 1987 roku to w ogóle trochę kosmos jest ten krążek, bo jak się wsłuchać to w sumie wszystko, co było na Blood Fire Death już tam było (no, bez koni).
Ja mam. Wizualnie jest więcej niż dobrze, papier wysokiej jakości, stron niby mało, ale raz, że format A4, a dwa, że sporo tekstu na tych stronach upchnięte. Trochę zdjęć, pod kątem treści też to fajnie wygląda, ale tu się jeszcze wstrzymuję z opinią, bo przeczytałem dopiero ok. 60 stron. Pod koniec jeszcze dyskografia, wraz z opisami co wyróżniało poszczególne wydania. IMO warte tej kasy.
Co do samej treści jeszcze nie mogę się ustosunkować, bo nie znalazłem jeszcze czasu żeby to przeczytać
ale na pewno jest to o Bathory i Quorthonie. Tak to by można nazwać po wstępnym oczytanku. Co do więcej tzw 'background' info tej pozycji to przesyłam zdjęcie przedmowy do wydania polskiego, która raczej przedstawi zawarte treści oraz to jak się w tym opracowaniu znalazły:
Zaskoczyło mnie, w ilu punktach tego wywodu mam identyczne odczucia wobec Bathory. Nawet jak wymieniał ulubione utwory z różnych albumów ("Bond of Blood", "The Lake", "The Woodwoman", "Foreverdark Woods", "Ring of Gold", "Boy") to kiwałem głową. To IMO prawda, że w tej muzyce było zajebiście dużo osobowości - podobnie jak prawdą jest to, że osobowości dziś w muzyce najbardziej brakuje.
). Świetna płyta, pełna DOSKONAŁYCH melodii (np The Lake) i z klimatem takiego lasu z szyszkami, pierdzącym jeleniem i rubasznym wojem z czerwoną gębą. Nie no, śmieję się. Bardzo lubię i czasem jak złapię fazę, to mam wrażenie, że lubię bardziej od klasyków. Postępujący przytup wojenny. Właśnie planuję to zrobić ze swoją starą koszulinką Antaeus, bo już przykrótka się na mnie robi i sprana mocno
A tak by dostała drugiego żywota.