Witchmaster

[yog]

Utwory z Witchmaster nie odbiegają zbytnio stylistycznie i aranżacyjnie od Masochistic Devil Worship. Myślę, że to jest więc kwestia tego, że słuchacze wolą czuć się komfortowo, mieć chwilę oddechu, przerwy od nakurwu, nawet jeśli jest to intro z biczowaniem i krzykami. Ważne, że taka ostra muzyka nie dudni bez przerwy przez 26 minut, tylko przez 5-6 i przerwa, 4-5 i znowu przerwa

Aż się roześmiałem.

[deathwhore]

To musisz przeczyścić uszka, jeżeli tych różnic nie słyszysz i tyle. Rozrysować Ci je, czy wystarczy, że posłuchasz muzyki o której piszesz? Chyba, że dla Ciebie po prostu tam wszystko dzieje się za szybko i po prostu to takie fajne łubudubu

[DiabelskiDom]

Zgodnie z tym, co napisałem wyżej - nie ma między tymi płytami drastycznych różnic w samych utworach. Jeśli ktoś te, które występują poczytuje jako istotne, zmieniające ciężar gatunkowy albumu tudzież świadczące o odmienności jednej płyty względem drugiej, to może faktycznie powinien tego posłuchać, a nie opierać się na tym, co ktoś w ramach głupoty powiedział przy tanim piwie pod lasem?

[Blind]

Już pomijając Witchmaster, a poruszając ogólne skłonności niektórych zespołów do ładowania przeszkadzajek co kilka minut, to zazwyczaj okazuje się to być całkowicie zbędne. Jak długo te przerywniki trwają? Minutę/dwie? Wytrąca to jedynie słuchacza z rytmu i nic nie wnosi. Nawet jeśli się pojawi fajny motyw to nie zdąży się rozkręcić, bo zaraz lecimy z napierdalaniem dalej.
Reasumując - intro na początku czy outro na końcu ok, ma to sens. Jako przerwy co kilka minut - NIE! Jak ktoś jest metalowcem, to po co ma łapać chwilę oddechu? Nie może wytrzymać trzydziestominutowego/czterdziestominutowego lutowania po ryju?

[Odin Quincannon]

Jak ktoś jest metalowcem, to po co ma łapać chwilę oddechu? Nie może wytrzymać trzydziestominutowego/czterdziestominutowego lutowania po ryju?

Bo dzięki kontrastowi brutalniejsze części bardziej kopią? No i 3 płyty Profanum nie nagrały się same.

[Blind]

Bo dzięki kontrastowi brutalniejsze części bardziej kopią? No i 3 płyty Profanum nie nagrały się same.

To tutaj moim zdaniem lepiej wypadają sample mówione, które trwają kilka sekund, jak w Suffocation - Funeral Inception czy Funeral Mist - The God Supreme. Taka formuła sprawdza się doskonale jako intro jak na Embrace of Death Asphyx czy Icons of Evil Vital Remains. Przykładem takich niepotrzebnych wstawek niech będzie Morbid Angel, które jest moim ulubionym zespołem death metalowym, a mimo to wyrzuciłbym przerywnik z Covenant, przerywniki z Domination czy już na pewno wszystkie z Heretic. Albo kolejny przykład Testimony of the Ancients Pestilence, która kompozycje zawiera zajebiste, ale co chwilę zapychające wstawki burzą człowiekowi fenkszuji.

[DiabelskiDom]

Bo dzięki kontrastowi brutalniejsze części bardziej kopią? No i 3 płyty Profanum nie nagrały się same.

Jak dla mnie, to nie ma to zastosowania w przypadku płyty, która trwa krótko. Wręcz przeciwnie.

[yog]

Albo kolejny przykład Testimony of the Ancients Pestilence, która kompozycje zawiera zajebiste, ale co chwilę zapychające wstawki burzą człowiekowi fenkszuji.

Te wstawki są tam często bardziej zajebiste, niż death metal, jak i w Morbid Angel, wydatnie ubogacają muzykę i oddzielają te bandy od przeciętniaków. Jak dla mnie, kawałek z dobrym intro zawsze lepszy od kawałka bez intro, a sampelki w ramach intro/outro do kawałków są spoko, o ile trzymają klimat całości i w Masochistic Devil Worship go trzymają, a dzięki nim, jak już powiedziano, całość bardziej kopie po ryju i nie zlewa się w jednostajną masę nakurwiania, jakich wiele. Szybsze fragmenty robią większą robotę, jeśli przeciwstawisz je dusznym, powolnym introskom.

[DiabelskiDom]

Jeśli dla kogoś Witchmaster oraz pozbawiony przerywników Masochistic Devil Worship to jednolita masa nakurwiania, jakich wiele, to naprawdę odradzam w przyszłości słuchania metalu, bo może to źle wpłynąć na delikatne ciałko i duszyczkę

PS. Dobre intro charakteryzuje się tym, że oprócz względnej "dobrości" nie zaburza tego, do czego jest dodatkiem, hailsa!

[yog]

No i w Witchmaster nic nie zaburza, a dopełnia. Pozbawionego przerywników Masochistic Devil Worship nigdy nie słuchałem, bo z tego właśnie powodu nie czułem takiej potrzeby, natomiast nie oszukujmy się, że to jakaś niesłychanie wysublimowana i zróżnicowana muzyka. To po prostu bardzo dobrze zagrany siarczysty, ekstremalny thrash, a siarczystego, ekstremalnego thashu mało nie ma. Jednakowoż, choćby te przerywniki płytę ową z pewnością wyróżniają. Dla mnie to zdecydowanie plus.

[DiabelskiDom]

Dla mnie właściwie żaden Witchmaster nie przekracza granicy przebojowości. I właśnie dlatego trzeci pełniak jest najlepszy. Może gdyby to faktycznie było nakurwianie dla nakurwiania "jakich wiele" to byłoby inaczej. Na szczęście nie jest.

[deathwhore]

Zgodnie z tym, co napisałem wyżej - nie ma między tymi płytami drastycznych różnic w samych utworach. Jeśli ktoś te, które występują poczytuje jako istotne, zmieniające ciężar gatunkowy albumu tudzież świadczące o odmienności jednej płyty względem drugiej, to może faktycznie powinien tego posłuchać, a nie opierać się na tym, co ktoś w ramach głupoty powiedział przy tanim piwie pod lasem?

No i właśnie posłuchałem, jednej po drugiej. Na Masochistic Devil Worship jest znacznie mniej tych skocznych, thrashowych riffów, a więcej totalnej chamówy, często granej dosłownie na dwóch dźwiękach. Płyta ma też totalnie dojebane brzmienie basu, który gra jeszcze bardziej prostackie partie i tam, gdzie gitara się wyrywa do przodu ze swoimi patatajami, to skutecznie upierdala ją błotem.

Przerwa na płycie jest tak faktycznie jedna, pozostałe to przecież intro i dosłownie kilkusekundowe przerwy. Jeżeli komuś przeszkadzają, to pewnie żonie w czasie seksu też każe siedzieć cicho, bo go rozprasza

Masochistic Devil Worship jest bardziej dopracowana. To agresywna płyta pełna patologicznego klimatu, chociaż jeszcze nie absurdalnego, nie karykaturalnego. To nie komiks. Jest nadal taka ludzka, ja im wierzę. Przerywniki na niej nie dają odpoczynku, a stanowią integralny element narracji.

Witchmaster - Witchmaster jest płytą lżejszą. W dużej mierze odpowiada za to brzmienie, to też fakt, ale i thrasherki jest tutaj więcej. Czuć tu spontan, co oczywiście może się podobać, natomiast stawiając ją obok MDW wydaje się nieco niedopracowana. Pozbawiona klimatu. Czterech typów po kresce włazi do salki, ustawiają mikrofony, napierdalają, zajebiście napierdalają, ale to tyle. Gdyby dociążyli brzmienie, trochę dopracowali aranże wokali, może mieliby szanse nagrać płytę równie dobrą co poprzednia. Jest zbiór zajebistych piosenek, na MDW była opowieść i zamknięta całość. To był album w pełnym tego słowa znaczeniu.

[DiabelskiDom]

No i fajnie, wszystko się zgadza (bo też słuchałem). Można oczywiście dyskutować nad subiektywizmami w rodzaju dopracowania/niedopracowania, patatajów oraz ich braku bądź ciężaru i jego ciężkości, bo dla mnie to oczywiste właśnie subiektywizmy i nie ma nic kontrowersyjnego w stwierdzeniu, że płyta A jest lepsza B, bądź na odwrót. Jak pisałem, dla mnie nie ma wielkiej różnicy między tymi płytami (co oczywiście nie oznacza, że jej nie ma), jeśli mówimy, rzecz jasna, bardziej ogólnie i rozpatrujemy je na zasadzie, która jest według kogo dziksza.

Także nie ma wielkiej kontrowersji w stwierdzeniu, że bardziej intensywna jest płyta, która zaczyna się agresywnym, minutowym ciosem na ryj i która na takich obrotach pędzi przez kolejne 25 minut, robiąc chwilę "przerwy" tylko w zasadzie na regularny, trochę bardziej rytmiczny, skoczny kawałek. Rozumiem, że komuś może bardziej pasować dorobiona w wyobraźni narracja tej historii, gdzie intro, outro, przerywniki i kilkusekundowe odgłosy biczowania są jej częścią, oraz brudniejsze brzmienie. Ispoko. Jednak ja dziczy i agresji bardziej wierzę, gdy jest ona przerywana nie chęcią odsapnięcia od katowania, a chęcią przejechania się hulajnogą po dłoniach i stopach ofiary. No, względnie poskakania po niej, w wesołym rytmie.

[deathwhore]

No ja tam na Witchmaster żadnego katowania nie słyszę, a tylko dobrą zabawę przy wódeczce. Jak słyszysz tam katowanie - winszuję i może trochę zazdroszczę. Dla mnie, subiektywnie oczywiście, przerywniki na MDW to żadne odsapnięcie, bo są bardziej intensywne, niż cała kolejna płyta.

[Wędrowycz]

Ja to widzę nieco inaczej. "Masochistic Devil Worship", podobnie zresztą jak "Violence & Blasphemy", to albumy z oldschoolowym, plugawym miksem black/death/thrash metalowym. Wszystko elegancko skomponowane bez specjalnego silenia się na oryginalność, po prostu przez maniaków dla maniaków.

"Witchmaster" natomiast choć uwielbiam tak samo uważam za najbardziej patologiczno alkoholowy album zespołu. Przy nim parę razy elegancko się sponiewierałem, bo jako podkład do chlania sprawdza się wprost idealnie.

Niby te same środki, a jednak klimat zupełnie inny.

[dj zakrystian]

Takie Obedience, to przecież podniesiony do ekstremy rock n roll. Blood Bondage Flagellation też, aż się chce zatańczyć kazaczoka. Poza nieco bardziej okiełznaną produkcją, to nie ma wielkich różnic między 2 i 3. Trucizna za to, już sporo inna.

[Wędrowycz]

Ogólnie od "Trücizny" wzwyż ten zespół ma już jakieś inne oblicze. Tak to cały czas odbieram, nigdy zbyt mocno się nad tym zastanawiałem, ale jakby...dziczy mniej za to bardziej dojrzałe to granie, przez co może nieco traci z jednej strony, ale z drugiej zyskuje.

[Wędrowycz]

Czasem się "kwas zawiesi" i choć wydawało się, że to przecież chwilę temu wyszedł nowy pełniak jakiegoś uwielbianego zespołu, to jednak w natłoku mnóstwa innych rzeczy się po prostu zapomni. Czas sobie kurwa płynie i nagle się człowiek ocknie. Kupiłem sobie "Kaźń", jako uzupełnienie kolekcji.
Pierwszy strzał, bo patrzę, że wydany materiał w 2022 r.
Drugi strzał, bo okazuje się, że dopiero po nabyciu fizycznej kopii zrobiłem pierwszy odsłuch.
Jak do tego doszło nie wiem, ale jest jak jest. Lepiej późno niż wcale.
Tytuł zwiastował srogi wpierdol i choć na początku jakoś tak leniwie się to rozkręcało, to już po paru wałkach byłem kupiony. Jest może nieco mniej hiciarsko, ale dalej jest to miks black metalu i thrash metalu na sterydach, bo jak ktoś słusznie zauważył panowie w wielu momentach bardzo mocno zbliżają się do war metalowej granicy, ale jednocześnie jej nie przekraczają. Panowie nigdy dotąd mnie nie zawiedli i każdy kolejny pełniak wchodzi elegancko niczym zimny browarek w upalny dzień.