Deep Purple

[kurz]

Jako stary ramol odpowiadam; widzisz jak ten czas szybko mija..

I jako stary ramol też powiem; Child In Time, Speed King, Lazy, The Mule, Bloodsucker, Perfect Strangers forever!

[Pan Efilnikufesin]

'Throw My Bones' sluchniete.Calego albumu nie bede sprawdzac bo nie ma sensu.

[kurz]

Przesłuchałem właśnie Machine Head, i cofam swoje wcześniejsze słowa o „słabości” tego albumu. Z całą pewnością nie pomaga mu ‚wszechobecnoradiowy’ kawałek, wiadomo jaki. Ale jako całość broni się znakomicie po latach, kawał przykurwistej, świetnie skomponowanej i wykonanej muzy. A Lazy, to po wiadomo jakim utworze, ich najlepszy, z najfajniejszym flow numer - paluszki lizać.

Właśnie przeleciał Fireball, i to też płyta której długo nie doceniałem (tzn. lubiłem, ale nie tak bardzo jak na to zasługuje), muza tam zawarta ma w sobie pewną „dziwność”, której nie potrafiłem wyczuć, a to się tak broni po latach; znakomity album - cała druga strona to odważne poszukiwania czegoś nowego, no po prostu prawdziwa rockowa progresja, np. Fools mający w sobie orientalną delikatność, nie tracący jednakże drapieżności. Świetna muza.

[yog]

Słuchałem ostatnio troszkę dwóch pierwszych albumów Deep Purple, których może i nigdy wcześniej nie słyszałem, czyli Shades of Deep Purple i The Book of Taliesyn i zabawne to było trochę doświadczenie, że ta hard rockowa legenda wtedy grała covery w sporych ilościach, a na obu krążkach się znalazł cover The Beatles plus inne cudze kompozycje (np. Neila Diamonda). Kiedyś myślałem - może trochę przypał, że Bathory zajebało bębny w Twilight of the Gods z Child in Time, ale tak słuchając tych wczesnych Purpli to się dochodzi do wniosku, że chyba by się nie obrazili, bo sami grają sporo podjebanych motywów, choćby w coverze Tiny Turner i jej męża - jak pamiętam damskiego boksera - z Wagnera, znanego z Odysei kosmicznej Tako rzecze Zarathustra, jakiejś jeszcze klasyki w smyczkowanym Anthem, a na Shades of Deep Purple to zdecydowanie najlepszy mi się wydaje cover beatlesowego Help, który podobno sam Lenon pochwalił stwierdzając, że lepsze od ich wersji to jest (moim zdaniem zdecydowanie, bo sztos). No dobra, nie jest tam najlepszy, najlepszy to jest zamykający album niepewnej proweniencji bluesowy standard Hey Joe. Rok wcześniejsza wersja Jimiego Hendrixa przy tej purpli to trochę garażowa dziecinada. W ramach ciekawostki dodam tu, że chyba wszelkie późniejsze reedycje mają skrócony ten kawałek, w oryginale kończy się on odgłosem kroków i trzaśnięciem drzwiami.



Radośnie sobie tych dwóch płyt cały dzień słuchałem, więc z 5 razy przeleciała każda, ślicznie to brzmi w pierwotnym brzmieniu. Trochę to jeszcze jest takie granie typu post-beatlesowsko-rolling stonesowska psychodela, ale i słychać, że John Lord po parapetach lata, pomylić się go raczej nie da, no i są już tu pewne elementy bardziej chaotycznego nakurwiania jakie się dwie płyty później choćby we wspomnianym Child in Time pojawi. Więc jakiś wstęp do tego tzw. Deep Purple Mark II tu już słuchać, choć to jeszcze inny zespół.

Co do The Book of chujwiekto (kto to kurwa jest Taliesyn???) jeszcze, to była to pierwsza płyta nowopowołanego do życia przez EMI labelu Harvest, w którym mieli wydawać muzę progresywną. Ich bestsellerem był oczywiście jednak nie Deep Purple, a Pink Floyd.

Ostatnia ciekawostka jeszcze, odnośnie już samego sprzętu, to się dowiedziałem w rozmowie z rodzicielem o tym co tu napisałem, skąd ten charakterystyczny pulsujący dźwięk z Hammondów się bierze, zawsze się zastanawiałem czy one jakieś rozregulowane czy co, ale chyba John Lord to by umiał je ogarnąć/stroić/cokolwiek tam się z tym robi, no i się okazuje, że tam jest po prostu wirujący głośnik w tych Hammondach i stąd takie dziwaczne wrażenie i naturalne vibrato, bo on się faktycznie, fizycznie, analogowo, kręci. Nazywa się to głośnik Leslie, jakby kto się zastanawiał.

[pit]

Co do The Book of chujwiekto (kto to kurwa jest Taliesyn???)

https://en.wikipedia.org/wiki/Taliesin

[yog]

Dziękuję bardzo!

[pit]

Nie ma za co!!

[kurz]

…bluesowy standard Hey Joe. Rok wcześniejsza wersja Jimiego Hendrixa przy tej purpli to trochę garażowa dziecinada.

Kilka razy próbowałem się mierzyć z przedinrockowymi dokonaniami Purpli, i dobra to jest muza, kompozycje czuć już czymś niesmierdzacym hippisowskimi czasami, no ale lele, dopiero przyjście latającego króla szybkości i mistrza niskich dźwięków, a przede wszystkim mistrza prowadzenia rytmu i wytrzymywania szalonej galopady Blackmore’a nadało ich muzie wizjonerstwa i wyciągnęło potencjał ze wszystkich osobna i zespół jako całości. Dla mnie tylko ten skład jest jedyny i niepowtarzalny, a albumów In Rock czy Fireball, ale i Machine Head też, słucham od wielu wielu lat z niezmienną fascynacją.

[yog]

Ja się nie próbowałem mierzyć, po prostu wychodziłem z założenia, że nie dla mnie, a tu jednak odpaliłem, posłuchałem po parę (5-7) razy z rzędu każdą z tych trzech płyt i cyk, już mi się podoba, lubię i szanuję przedpotopowe Deep Purple z Rodem Evansem. Inna muza, zdecydowanie jeszcze osadzona w latach 60, ale też słucha się tego znakomicie, sporo w tym ich psychodelicznym bluesowaniu ukłonów w stronę muzyki klasycznej - co nie dziwi zważywszy że Lord wkrótce skomponował koncert na zespół i filharmonię, gdzie chyba Gillan debiutował. Przede wszystkim jednak kawałki są różnorodne i wpadające w ucho. Na trójeczce cover Donovana pt. Lalena super, trzeba oryginału posłuchać będzie.

Słuchając Deep Purple In Rock trochę inne klimaty już w istocie, bo tam się zastanawiasz ile jest lepszych kawałków rockowych od Child in Time, albo czy można uważać, że jak Bathory to twój ulubiony zespół, a ulubiony kawałek Bathory to przeróbka Child in Time, to kawałek Deep Purple jest lepszy od Bathory.

[kurz]

Ja się nie próbowałem mierzyć, po prostu wychodziłem z założenia, że nie dla mnie, a tu jednak odpaliłem, posłuchałem po parę (5-7) razy z rzędu każdą z tych trzech płyt i cyk, już mi się podoba, lubię i szanuję przedpotopowe Deep Purple z Rodem Evansem. Inna muza, zdecydowanie jeszcze osadzona w latach 60, ale też słucha się tego znakomicie, sporo w tym ich psychodelicznym bluesowaniu ukłonów w stronę muzyki klasycznej - co nie dziwi zważywszy że Lord wkrótce skomponował koncert na zespół i filharmonię, gdzie chyba Gillan debiutował. Przede wszystkim jednak kawałki są różnorodne i wpadające w ucho. Na trójeczce cover Donovana pt. Lalena super, trzeba oryginału posłuchać będzie.

Słuchając Deep Purple In Rock trochę inne klimaty już w istocie, bo tam się zastanawiasz ile jest lepszych kawałków rockowych od Child in Time, albo czy można uważać, że jak Bathory to twój ulubiony zespół, a ulubiony kawałek Bathory to przeróbka Child in Time, to kawałek Deep Purple jest lepszy od Bathory.

Uśmiech na gębie!

[CzłowiekMłot]

1. 7 and 7 Is (Love cover)
2. Rockin' Pneumonia and the Boogie Woogie Flu (Huey "Piano" Smith cover)
3. Oh Well (Fleetwood Mac cover)
4. Jenny Take a Ride! (Mitch Ryder & The Detroit Wheels)
5. Watching the River Flow (Bob Dylan cover)
6. Let the Good Times Roll (Ray Charles & Quincy Jones cover)
7. Dixie Chicken (Little Feat cover)
8. Shapes of Things (The Yardbirds cover)
9. The Battle of New Orleans (Lonnie Donegan/Johnny Horton cover)
10. Lucifer (Bob Seger System cover)
11. White Room (Cream cover)
12. Caught in the Act (Medley: Going Down / Green Onions / Hot ‘Lanta / Dazed and Confused / Gimme Some Lovin')




„Turning To Crime” - kolejna płyta Purpli (tym razem z coverami), ukaże się 26 listopada.

[Vexatus]

Wideo do "7 And 7 Is" lata od jakiegoś czasu po jutubach, ale szczerze mówiąc trochę słabo to brzmi i wygląda.

[CzłowiekMłot]

No ten kawałek niczego nie urywa i nie wiem też jak się ma do oryginału, choć jak na średnią wieku wynoszącą 73 lata to i tak nieźle.

[CzłowiekMłot]

Kolejny sympatyczny kowerek!

[Hajasz]

Delektując się irlandzką whiskey i kubańskim cygarem dzisiejsza noc z wichurą za oknem mija przy dźwiękach Głębokiej Purpury. Poleciały same mordercze kultowe albumy ale znowu kiedy wjechał 10 minutowy opus Child in Time to posrałem się w dresy. Kierwa co tam się wyprawia!!! Takich złowieszczych klawiszy Jona Lorda to nawet jakby zebrały się wszystkie tuzy black metalu to kierwa nie wymyśliliby nawet jednej nuty!!! A facet pewnie z papieroskiem w japie sobie całą ścieżkę ułożył w godzinkę z hakiem. Czemu piszę o tym kawałku skoro przecież do albumu Perfect Strangers to mocarna dyskografia ano dlatego, że to chyba jedyny kawałek rockowy w historii, gdzie nie jest najważniejszy podstawowy tekst ale to co dzieje się między zwrotkami a tam do kurwy nędzy dzieje się tyle, że nikt nawet nie próbuje zrobić cover na poważnie czy też dla zwykłych jaj. Może jeszcze trochę pożyję i kiedyś Fenriza oświeci, że przecież nawet Deep Purple grał black metal i scoverują ten numer bo chyba tylko on by dał radę nie odpierdolić szopki krakowskiej skoro wyciągał takie falsety na nieśmiertelnych demówkach Isengard. Życzyłbym sobie takiego ciosu w japę.

[kurz]

Child in Time

Nieśmiertelny kawałek. Dużo by można pisać i może za jakieś kilka godzin to zrobię po raz kolejny, bo można to robić w nieskończoność.

Edit. Cover Child In Time to byłaby próba zmierzenia się z absolutem. Zresztą cały In Rock to album wybitny, absolutny kanon, jedna z może kilkunastu płyt, na których znam każdy dźwięk i które NIGDY mi się nie nudzą.

[Lis]

Delektując się irlandzką whiskey i kubańskim cygarem dzisiejsza noc z wichurą za oknem mija przy dźwiękach Głębokiej Purpury.

A ten jaki burżuj, smaka mi narobiłeś aż sam butelkę rumu otworzyłem, kubańskich cygar nie mam i nie cierpię dymu, a żałuję. Child In Time wiadomo majstersztyk, wychowałem się na Deep Purple, ale w dorosłym życiu niesłusznie trochę ich zaniedbywałem na rzecz Black Sabbath i Iron Maiden.

[CzłowiekMłot]

Z grania koncertów z grupą na czas nieokreślony wycofuje się Steve Morse, ponieważ jego żona walczy z raczyskiem. Na razie pozostaje pełnoprawnym gitarzysta kapeli, a na scenie zastąpi go Simon McBride, w miarę młody gosc z Irlandii Północnej, podobno niezły w tym fachu.

[kurz]

Highway Star to jest pierdolony sztos, jakich mało. Jeden z lepszych otwierających kawałków w historii. ‚Przekomarzanie się’ Lorda z Blackmorem; palce lizać. Kocham miłością wieczną, od wielu, wielu lat niezmienną.

[Vexatus]

https://www.youtube.com/shorts/AlSB7PCU2tM

[perun]

Niezaprzeczalnie jeden z najlepszych zespołów rockowych:) Nie napiszę tu zbyt wiele oryginalnych twierdzeń: era sprzed In Rock jest przyjemna, ale i nudnawa na tle reszty nagrań jak dla mnie. Znacznie wolę dokonania z Coverdale'm, który jest jednym z moich ulubionych głosów rocka

Oczywiście najlepsze dokonania to te na których battle rages on, czyli legendarne mk2. Z Morsem to dopóki jeszcze Jon Lord grał, to była klasa, bo później to już... Jest przyjemnie ale na tle starszych dokonań, jednak nudnawo (znów).

Mam nieco ambiwalentne odczucia co do ich ciągłego grania, ale również sporo szacunku i sentymentów. Raczej już nikogo nie zaskoczą niczym nadzwyczajnym, ani nie przeskoczą swoich wysoko ustawionych poprzeczek - bo to taki zespół na mecie. Czasami to już sprawia wrażenie masła roztartego na zbyt wielkiej kromce chleba.

Na żywo widziałem dwa razy

I jest jedna płyta studyjna której nie słuchałem jeszcze: Slaves and Masters.

[CzłowiekMłot]

Klasa do dzisiaj, porównując do poczynań legend rocka o podobnym stażu. Nie odcinają kuponów od dawnych sukcesów, nadal chce im się wymyślać coś nowego. Oczywiście czasy z Lordem najbardziej kultowe, hity itd., ale Airey też nie jest cieniasem klawiszowym. Z ostatnich dokonań tylko "Infinite" jakaś taka nijaka im wyszła, a dwie ostatnie w tym ta z kowerami to nie jest lipa, jak najbardziej polecam.
Ja widziałem raz, a z Morsem nie słyszałem jeszcze "Bananas".

[dj zakrystian]

Klasa do dzisiaj, porównując do poczynań legend rocka o podobnym stażu. Nie odcinają kuponów od dawnych sukcesów, nadal chce im się wymyślać coś nowego. Oczywiście czasy z Lordem najbardziej kultowe, hity itd., ale Airey też nie jest cieniasem klawiszowym. Z ostatnich dokonań tylko "Infinite" jakaś taka nijaka im wyszła, a dwie ostatnie w tym ta z kowerami to nie jest lipa, jak najbardziej polecam.
Ja widziałem raz, a z Morsem nie słyszałem jeszcze "Bananas".

Bananas nawet niezłe. To chyba tytuł na cześć zdradzanych mężów przez p0lki. W każdym razie Gillan mimo tylu lat na karku, nadal świetny. Być może to reptilianin? Bo nawet Halford, czy Dickinson kuleją obecnie na żywca.

[kurz]

Całkiem dobra muzycznie płytka. Rod Evans fajny głos. Ale.
Dopiero na następnym albumie wystrzelili w kosmos. Glover nadał ich muzie pulsu, trzymał w garści Blackmore'a, który dzięki temu ograniczeniu pokazał pełnię możliwości, szczególnie w Child in Time, szczególnie od 3:20, szczególnie od 4:05, a muzyczna rozmowa, a w zasadzie rozmowa kochanków z Lordem od 5:40 do 6:05 jest szczytem muzycznych szczytów w całej muzyce rozrywkowej. Panuje nad tym Roger, utrzymuje jedność wszystkich idealnie zsynchronizowanych muzyków. Oczywiście cały utwór jest fantastycznym budowaniem nastroju, a Gillian wchodzi na niebotyczny poziom, którego nigdy później już nie osiągnął. Nie można zapomnieć o Paice, dającym kawałkowi niezwykłą dynamikę.

To tyle. Spierdalam.

[yog]

No, słychać różnicę, przepaść może nawet, ale te wcześniejsze też przyjemne granko. Ot, po prostu nie są jeszcze kamieniami milowymi muzyki, a In Rock to jest. Bardzo jest.

[Szajtan]

Nowy album ukaże się 19 lipca pod tytułem „=1”. Pierwszy singel z płyty ukaże się 30 kwietnia.



Tracklist:
1. Show Me
2. A Bit On The Side
3. Sharp Shooter
4. Portable Door
5. Old-Fangled Thing
6. If I Were You
7. Pictures Of You
8. I’m Saying Nothin’
9. Lazy Sod
10. Now You’re Talkin’
11. No Money To Burn
12. I’ll Catch You
13. Bleeding Obvious

[CzłowiekMłot]

Okrutnie słaba okładka, lecz nastawiam się na kolejny dobry album i jestem ciekaw co nowego doda do ich muzy nowy gitarzysta. Co do obrazka to nie mam obaw, bo podobnie szpetny już 11 lat temu mieli, a treścią się obronili. Niech żyje DP!




Lata mijają, a oni nadal pięknie grają na żywo.

[CzłowiekMłot]

Nowy utwór.

[CzłowiekMłot]

Post pod postem, bo mi wolno.



Najnowsze wideo prosto z serca rockowego Parku Geriatrycznego. Całkiem żwawe podrygi osiemdziesięciolatków, a przy tym pierwsze z nowym wiosłowym, który mógłby być przy dobrych wiatrach nawet ich wspólnym wnukiem.
Ciekawe czy Don Airey widzi coś jeszcze poza swoją klawiaturą...


Nawet dobry numer, lepiej wchodzi z ruchomym obrazem.

[dj zakrystian]

Jak tak polecasz tych nowych Parpli, to zaraz odpalam szefie. Ale opinię wydam po kilku przesłuchaniach. Tymczasem berbelucha schodzi i trzeba dolać.

[Perun82]

Bill Murray na wokalu , Charles Bronson na klawiszach - dają radę. Nowy Rolling Stones przebity chyba , choć stonsi zajebisci .

[CzłowiekMłot]

Kolejny numer waszego ulubionego zespołu.

[Blind]

A ja jakiś czas temu puściłem Deep Purple In Rock i byłem pod wrażeniem jak ciężko i agresywnie wtedy zabrzmieli. A to przecież początek lat siedemdziesiątych.

Lubię też mniej popularne Who Do We Think We Are, które poznałem w taki sposób, że moja pierwsza dziewczyna kiedyś mi puściła całość u siebie z laptopa. To była pierwsza płyta Deep Purple, którą poznałem i później na lata mi wystarczała. Przebojowe Woman From Tokyo chwyciło od razu, a generalnie im dalej, tym lepiej. Nawet, jeśli sam album powstawał w momencie napięć w zespole, to tego nie słychać.

A tak to więcej nie znam, bo jak chodziłem pod koniec podstawówki uczyć się brzdąkać na gitarze klasycznej, to byłem zmuszony w kółko powtarzać główny motyw ze Smoke On the Water aż do znudzenia, a i Led Zeppelin wtedy mi znacznie bardziej się podobało.

Konkluzja taka, że młodość (podobnie jak irracjonalne urzedzenia) to często głupota, bo mnie sporo interesującej muzyki ominęło ("bo to przecież muzyka dla starych dziadów i nie ma tam napierdalania") a i grać na gitarze do dzisiaj niespecjalnie umiem

[CzłowiekMłot]

A ja jakiś czas temu puściłem Deep Purple In Rock i byłem pod wrażeniem jak ciężko i agresywnie wtedy zabrzmieli. A to przecież początek lat siedemdziesiątych.

Lubię też mniej popularne Who Do We Think We Are, które poznałem w taki sposób, że moja pierwsza dziewczyna kiedyś mi puściła całość u siebie z laptopa. To była pierwsza płyta Deep Purple, którą poznałem i później na lata mi wystarczała. Przebojowe Woman From Tokyo chwyciło od razu, a generalnie im dalej, tym lepiej. Nawet, jeśli sam album powstawał w momencie napięć w zespole, to tego nie słychać.

A tak to więcej nie znam, bo jak chodziłem pod koniec podstawówki uczyć się brzdąkać na gitarze klasycznej, to byłem zmuszony w kółko powtarzać główny motyw ze Smoke On the Water aż do znudzenia, a i Led Zeppelin wtedy mi znacznie bardziej się podobało.

Konkluzja taka, że młodość (podobnie jak irracjonalne urzedzenia) to często głupota, bo mnie sporo interesującej muzyki ominęło ("bo to przecież muzyka dla starych dziadów i nie ma tam napierdalania") a i grać na gitarze do dzisiaj niespecjalnie umiem

Wspomniany album Who Do We Think We Are właśnie leci i sam nie wiem, czemu go olewałem, kawał świetnej muzy i faktycznie nie słychać by tam jakikolwiek kryzys był. Nie znam historii ich kuluarów pozamuzycznych z tego okresu, ale możliwe, że jako dojrzali ludzie potrafili rozdzielić to co prywatne od zawodowego. Czysta radość z grania na tym albumie. Bardzo żywe klawisze.

DP w Skale - zaiste ostre granie jak na 1970 rok, ciężko uwierzyć.

Z innych płyt bohaterów tematu na pewno co nieco więcej kojarzysz ponad Dym na Wodzie. Wątpię byś nigdy nie słyszal z tej samej płyty "Highway Star" i "Space Truckin" czy z późniejszych, największego hitu z "Purpendicular", który i ludzie w różnym wieku tutaj już przytaczali nie jeden raz.



Wideo do nowego singla i tak sobie myślę, że po prostu człowiek chciałby być w takiej formie w przyszłości, mając te prawie 80 lat. Szacun i marzenie by jeszcze raz ich zobaczyć.

[kurz]

Uwielbiam ten kawałek, fantastyczny groove.

Klasyczny skład the best, każdy z osobna świetny, a razem razy 10.

[CzłowiekMłot]

"Lazy Sod" - trzeci singiel z nadchodzącej płyty DP z klipem i bez. Bardzo dobry, radosny numer prosto z rockendrollowego domu starców:

[Vortex]

Dziady na "=1" po raz kolejny pokazali światu jak się gra dobrą muzykę, porozstawiali cały ten muzyczny świat po kątach. Totalny szacunek z mojej strony, ukłony.

[dj zakrystian]

Przyjemna ta ostatnia płyta, dziadki nadal potrafią w rockowe granie, ale potem włączyłem Fireball, no i różnica ogromna. To chyba ulubiona płyta Purple.

[kurz]

Do Fireball trzeba dorosnąć. Szczególnie druga strona jest świetna, z kosmicznie wykurwistym The Fools.

[dj zakrystian]

Niedawno przesłuchiwałem całe dysko Purpli. No prawie całe. Tyle, ile mam, tzn na kasetach, cd i empechujkach. Od debiutu do świetnego Bananas z 2003 chyba? W sumie nie nagrali nigdy żadnego kloca. Nawet na tych mniej kvltowych, są perły z lamusa. April np. Genialny numer. Walk On z Bananów też jebitny bluesior.
Ponoć to Mejdeni zapoczątkowali patataje w metalu. To ja się pytam, co to jest w Hard Lovin z 1970, jak nie wzorcowa patatajnia? I to bez chujni!

[dj zakrystian]

Do Fireball trzeba dorosnąć. Szczególnie druga strona jest świetna, z kosmicznie wykurwistym The Fools.

Cała płyta jest wybitna. Tytułowy, to proto speed metal. Nawet ta quasi country piosenka wpada w ucho, choć pozornie nie pasuje do reszty. Co ciekawe, oni sami nie byli zadowoleni z płyty. Niby zbyt duży rozrzut stylistyczny i pośpiech. Ale tak często powstają wybitne rzeczy. Na żywioł, co do łba przyjdzie.

[CzłowiekMłot]

Dziady na "=1" po raz kolejny pokazali światu jak się gra dobrą muzykę, porozstawiali cały ten muzyczny świat po kątach. Totalny szacunek z mojej strony, ukłony.

Od strony muzycznej zajebiście, klasycznie, finezyjnie i żywo. Wokalnie tak sobie i momentami aż się prosi o dłuższe motywy instrumentalne. Po Gillanie najbardziej słychać, że starość nie radość. Za to trzeba przyznać, że nowy gitarzysta dodał sporo energii reszcie muzyków, którzy mogliby być jego starymi.
Brawo McBride, oklaski tradycyjnie dla Aireya, dla reszty ukłon uznania, że jeszcze im się chce coś muzycznie pokazać.

Pomijając singlowy "Portable Door" na wyróżnienie zasługuje "Sharp Shooter". No co za dojebane połączenie riffu gitarowego z napierdolem klawiszowym. Klasa światowa niezmiennie od prawie 60 lat. Niech żyje DP!

Płyta na 4/5 lub 8/10 - inna, ale równie dobra co poprzednia.