Onslaught

[Nucleator]

Brytyjska scena thrashowa wydała dość sporo bardzo dobrych zespołów, a jednym z najlepszych i chyba najbardziej rozpoznawalnym jest Onslaught.

Został on sformowany przez Nige Rockett w 1982 roku i na początku grali jakieś hardcore punki, za którymi nie przepadam, więc ominę to. No więc z jakieś 2 lata później panowie nawracają się na thrash metal, aczkolwiek ich pierwszy długograj Power from Hell zawierał muzykę oscylującą w rejonach thrash metalu z licznymi elementami heavy, punku. Album przysporzył grupie liczne grono sympatyków, wskutek czego rok później wychodzi magnum opus Onslaught The Force. Tu już mamy do czynienia z thrashem na wysokich obrotach, kompozycje są długie, w dodatku czuć niepokojący, satanistyczny klimat. Potęgowały go też teksty jak w Fight with the Beast:

Summoned to earth armageddon is here to slaughter the christian hordes
Destroying the temples Jehova has lost the nazarene will fester in hell

W sierpniu 1989 roku ukazuje się trzeci album In Search of Sanity. Mi przypadł do gustu, ale nie zyskał on uznania z powodu odejścia od wściekłego thrashu do tego inspirowanego AJFA od Metallici. Muzycy zniechęceni chłodnym przyjęciem rozwiązali zespół w 1991.

Grupa odrodziła się jednak w 2005 roku, ogłaszając wznowienie działalności, której znamionami było m. in. zagranie w grudniu 2005 r. kilka koncertów w ramach trasy X-Mass Festival 2005. Panowie wydali w 2007 roku powrotny longplay Killing Peace, który rozpieprzył konkurencję i jest jednym z najlepszych thrashowych albumów wydanych w ciągu ostatnich 20 lat.

Grupa podtrzymała dobrą formę, nagrywając bardzo dobre dwa albumy studyjne i świetną koncertówkę Live at the Slaughterhouse.

Brytyjczycy dają ognia!

Skład:
Nige Rockett - Guitars (lead) (1982-1991), Guitars (rhythm) (2004-present)
Jeff Williams - Bass (2006-present)
James Perry - Drums (2018-present) Bull-Riff Stampede, This Is Endless, Ted Maul, ex-Wakeham's Terrortory, ex-Hellbastard (live)
Wayne Dorman - Guitars (lead) (2018-2020, 2020-present) Wrath of the Gods, Arcus Angelus, ex-Dakesis, ex-Promethea
David Garnett - Vocals (2020-present) Bull-Riff Stampede, ex-Plague

▼ Byli muzycy

Paul Hill - Bass (1982-1983)
Steve Grice - Drums (1982-1991, 2004-2011) The Sanity Days, Steve Grimmett's Grim Reaper (live)
Jase Pope - Vocals (1982-1983)
Paul Davies - Bass (1983-1984)
Roger Davies - Vocals (1983-1984)
Jase Stallard - Bass (1984-1986), Guitars (1986-1987) The Sanity Days
Paul "Mo" Mahoney - Vocals (1984-1986), Bass (1986) ex-The Sanity Days (live)
Sy Keeler - Vocals (1986-1988, 2004-2020) ex-Mirror Mirror
Rob Trotman - Guitars (1987-1991) ex-Horakane
James Hinder - Bass (1988-1991, 2004-2006)
Steve Grimmett - Vocals (1988-1990) Grimmstine, Steve Grimmett, Steve Grimmett's Grim Reaper, The Sanity Days, The Three Tremors (live), ex-Medusa, ex-Grim Reaper, Lionsheart, ex-Chateaux, ex-Friction, ex-Seven Deadly Sins
Tony O'Hora - Vocals (1990-1991) ex-Horakane, Cream, Sweet, ex-Larrakin, ex-Praying Mantis, ex-Torino
Alan Jordan - Guitars (lead) (2004-2008) The Sanity Days, ex-Mirror Mirror
Andy Rosser-Davies - Guitars (lead) (2008-2015)
Michael Hourihan - Drums (2011-2018) Desecration, Extreme Noise Terror, ex-Parricide, ex-Black Skies Burn (live)
Iain 'GT' Davies - Guitars (lead) (2015-2018) Endeavour

▼ Muzycy koncertowi

Allen Leigh Chambers - Guitars (2012-2015) ex-Warpath
James Perry - Drums (2014) Bull-Riff Stampede, This Is Endless, Ted Maul, ex-Wakeham's Terrortory, ex-Hellbastard (live)
Neil Turbin - Vocals (2014) ex-Neil Turbin, Bleed the Hunger, DeathRiders, Immortal Soul, ex-Anthrax, ex-Steel Prophet (live), ex-AMRA, ex-Bad Applz, ex-Claude Schnell, ex-Great Gildersleeves, ex-Kurt James Band, ex-New Race, ex-School Of Hard Knocks, ex-Turbin, ex-Voodoo Rhythm Devil's Project, ex-Wrecking Crew
David Garnett - Vocals (2020) Bull-Riff Stampede, ex-Plague

Dyskografia:
1983 - Demo 1 [demo]
1983 - Demo 2 [demo]
1983 - What Lies Ahead [demo]
1984 - Demo 6 [demo]
1984 - Foxhole [demo]
1984 - Hatred Towards the System [demo]
1984 - Demo 5 [demo]
1985 - Power from Hell
1986 - The Force
1987 - Let There Be Rock [EP]
1988 - Shellshock [EP]
1989 - Let There Be Rock [single]
1989 - Speak! [single]
1989 - Welcome to Dying [EP]
1989 - In Search of Sanity
2006 - Shadow of Death [single]
2006 - Power from Hell / Angels of Death [single]
2007 - Killing Peace
2007 - Live Polish Assault 2007 [video]
2008 - The Shadow of Death [kompilacja]
2009 - Live Damnation [live]
2010 - Bomber [single]
2011 - Sounds of Violence
2013 - VI
2016 - Live at the Slaughterhouse [live]
2019 - A Perfect Day to Die [single]
2020 - Generation Antichrist





MA: https://www.metal-archives.com/bands/Onslaught/782
BC: https://candlelightrecordsuk.bandcamp.com/music

[Czit]

Bez picia przyznam, że kapeli nie znam przed tym "Killing Peace", ale owy album jest genialny. Taki brutalniejszy Thrash z potężnym ciężarem. Ostatni może nie jest genialny i ma swe mankamenty, ale też się fajnie słucha... i to już 6 lat od niego minęło. Fajnie jakby wydali coś nowego.

Dobrze, że przypomniałeś, sobie odświeżę.

[Endymion]

Killing Peace oraz The Force to potężne strzały w nieogolony ryj. Mocarne riffy, świetne wokale i tony thrashowej agresji. Uwielbiam też debiut, który także nie daje chwili wytchnienia, broni się też Sounds of Violence. VI położyła tandetna produkcja, która jest zbuyt plastikowa.

[Vortex]

Też poznałem zespół dopiero po ich powrocie, na szczęście ten odbył się za pomocą zajebistego "Killin Peace", co od razu wywołało reakcję łańcuchową i reszta materiału od nich to była tylko kwestia czasu. Dzisiaj w zasadzie nie ma dla mnie słabego materiału, nawet ostatni album jest bardzo dobry, choć produkcja faktycznie może troszeczkę za mało zadziorna, poza tym kompozycyjnie cały czas "szóstka" wali po ryju, zwłaszcza ten kawałek:

[Rattlehead]

Lubię i te wczesne płyty i te po reaktywacji. Może nie jest to kapela którą wymieniłbym jednym tchem wśród moich ulubionych ale słucham ich muzyki z przyjemnością i tak naprawdę nigdy się na nich nie zawiodłem. Czy to punkowy z wyraźnymi inspiracjami Venom debiut czy taki black ( w warstwie lirycznej i graficznej) thrash zaprezentowany na The Force a nawet w swoim wcieleniu a'la Bay Area czyli In Search of Sanity. Wszystkie te płyty mi się podobają i dość często do nich wracam.

Podobnie mam z albumami po powrocie. Bardzo dobry Killing Peace, świetny Sounds Of Violence i dobra "szósteczka". Naprawdę nie ma się do czego przyczepić i tak naprawdę chyba ten Onslaught jest trochę niedoceniany (także przeze mnie).

[Czit]

Onslaught rozstaje się z gitarzystą i perkusistę, ale informuje, że trwają zaawansowane pracę nad następcą "VI", którego możemy spodziewać się w późniejszej części 2018 roku:

http://www.blabbermouth.net/news/onslau ... t-drummer/

[Vortex]

Czyli wychodzi na to, że kompozycje są już raczej stworzone, więc zmiany personalne nie będą mieć większego wpływu na jakość materiału. Niemniej jednak w tym Onslaught to za długo se pograć nie można....

[Piekielny Stolec]

Zgadzam się z wypowiedziami, iż to niedoceniony zespół... Nie jest to najwyższa liga, ale to wciąż bardzo solidne granie! Najbardziej chyba lubię Killing Peace, ale reszta albumów też jest bardzo spoko. No, mam małe zastrzeżenia do In Search of Sanity z powodu niezbyt fajnego wokalu... Ale ogółem, naprawdę fajny band, który zasługuje na więcej.

[Pioniere]

Brytyjscy weterani thrashu szykują nowy album! Na razie nie wiadomo dokładnie, co, gdzie, pod jakim tytułem i kiedy, ale jest już pierwszy singiel zatytułowany A Perfect Day To Die

[yog]

Niemcom to chyba jeszcze z czasów Hitlera zostało we krwi, że jak zakładają jakąś wytwórnię, to koniecznie musi mieć nazwę będącą trzyliterowym skrótem od nie wiadomo czego

[Hajasz]

Niemcom to chyba jeszcze z czasów Hitlera zostało we krwi, że jak zakładają jakąś wytwórnię, to koniecznie musi mieć nazwę będącą trzyliterowym skrótem od nie wiadomo czego

AFM to skrót od Axel Fisher Music z tego co kojarzę.

[Nucleator]

Kawałek w stylu ostatnich płyt, co dla mnie jest plusem. Żeby tylko nie przedobrzyli z brzmieniem jak na ostatnim longplay i powinienem być kontent.

[Czit]

Jest nowy wałek to na bank jakaś płytka zaraz wyskoczy. Jak thrash omijam tak Onslaught nie odpuszczę.

Sam utwór to jak zwykle połączenie potężnego wpierdolu z przebojowością, ale w dobrym stylu.

[Piekielny Stolec]

Dobry ten kawałek, nóżka sama z siebie tupała w rytm tego przebojowego napierdolu. Już czekam na ich nowy krążek, bardzo chętnie obadam, co mają jeszcze światu do zaoferowania.

[CzłowiekMłot]

Szeregi tej sympatycznej kapeli opuścił wokalista - Sy Keeler, który postanowił zająć się bardziej pewnym zajęciem na pełen etat.

Wielka szkoda, bo niezły z niego wodzirej. Bardzo mile wspominam ich festiwalowe wykony (zwłaszcza zeszłoroczny na SDL).

[Vortex]

Łooo no co on, tak ładnie pasował....

[EdusPospolitus]

Nowy album w drodze, "Generation Antichrist" wyjdzie w tym roku 7 sierpnia i będzie to pierwszy longplay z Davidem Garnettem na wokalach.



1. Rise to Power
2. Strike Fast Strike Hard
3. Bow Down to the Clowns
4. Generation Antichrist
5. All Seeing Eye
6. Addicted to the Smell of Death
7. Empires Fall
8. Religiousuicide
9. A Perfect Day to Die (2020 verison)

[CzłowiekMłot]

Absolutnie nie kojarzę typa. W każdym razie fajne info, ciekawe co tam wysmażą po siedmiu latach przerwy.



Zeszłoroczny singiel, który ma się znaleźć w odnowionej wersji na tym albumie.

[Vortex]

Ja tej faktycznie to już siedem lat, ale nieogar szmat czasu a jakby to było wczoraj....

[Czit]

Nowy kawałek. Nooo konkretny szlag na ryj!

[Nucleator]

Kawałek faktycznie niezły, zwłaszcza w zwrotkach, cieszy zwłaszcza fakt, że wokalista nieźle się wpisał w muzykę Onslaught (choć jeszcze nie jest to poziom Keelera). Dodatkowy plus za "Jesus Fucking Christ" w tytule.

[Czit]

Kolejny na prawdę klawy numer! Niby nic specjalnego, ale świetnie wchodzi.

[CzłowiekMłot]

Ostatni z kawałków najlepszy. Nigdy nie uważałem Onslaught za zespół wybitny, ale w czasach mocnej thrashowej posuchy można sprawdzić. Z racji, że są świetni na żywo i słysze tu i tam hardcorowe okrzyki, czekam na przyjemny albumik.

[Nucleator]

O tak, ten kawałek bardzo fajnie wchodzi. Prosty riff przewodni, który momentalnie wbija się w czerep i zmusza do moshingu, ponadto bardzo fajnie tu brzmi wokal nowego gardłowego grupy. Całość brzmi jak żywcem wyjęta z The Sound of Violence, a że tamten bardzo mi się podobał, to i nie może dziwić, że udostępniony utwór też mi sprzypasował.

[Nucleator]

Ech, lata ostatnio sporo po moim domu nowa płyta i niestety troszkę mnie ona rozczarowała. O poziomie mocarnego Killing Peace nie ma niestety mowy, a nawet postawiłbym go w rankingu niżej Sounds of Violence. Co w takim cię rozczarowało, pewnie zapytacie. To znaczy pewnie tego nie zrobicie, ale i tak wam postaram się nakreślić. Istotą problemu trapiącego Generation Antichrist jest nierówny poziom zamieszczonych na nim kompozycji. Na plus trzeba na pewno odnotować mocno exodusowy Strike Fast, Strike Hard, w którym prócz naleciałości ekipy Holta czuć też odrobinkę Heathen z The Evolution of Chaos. W ucho od razu rzuca się brzmienie, które jest o piekło lepsze niż na zanadto sterylnym i plastikowym VI. Po nim jest bezapelacyjnie najlepszy na płycie Bow Down to the Clown - utwór, który doskonale pasowałby na "poczerniałe" The Force. Podobnie jak tamtejsze zabójcze numery pokroju Fight with the Beast czy Demoniac, zawiera prosty motoryczny riff, który szybko przeistacza się w moshingową chłostę ze świetnym refrenem. No właśnie, nowy nabytek za mikrofonem David Garnett spisał się dobrze, godnie zastępując Sy Keelera. Wysoki poziom trzyma też utwór tytułowy - to stuprocentowy Onslaught, także w warstwie lirycznej, wszak co to za Onslaught bez tekstów atakujących katolickie wyznanie. Do pozytywów mogę też śmiało dodać All Seeing Eye, który także bez litości zmusza kończyny do miarowego machania nimi.

Ale niestety dalej już się zaczyna nieco psuć. O ile jeszcze mocno cuchnący płytą Sounds of Violence Addicted to the Smell of Death się w miarę broni, tak mocno grooviaste Empires Fall to już dla mnie porażka. W dodatku te słabawe chórki w refrenie, które mnie z każdym kolejnym odsłuchem irytowały coraz bardziej. Ekipa Rocketta rezon odzyskuje w zajebistym z kolei Religiousuicide - ale umówmy się kawałek z frazą "Religion takes it up the Ass is Jesus Fucking Christ" nie może być słaby. Wieńczący całość A Perfect Day to Die jest niezły, ale nie zwala z nóg tak jak choćby Bow Dow to the Clowns.

Tak więc czy warto brać się za nowe Onslaught? Jasne, że tak, bo pomimo moich utyskiwań i lekkiego zawodu to nadal kawał dobrego thrashu. Gdyby nie te 2-3 nieco słabsze kompozycje, byłby to iście zabójczy minialbum. A tak mamy "tylko" bardzo dobrego pełniaka.

[Czit]

"Generation Antichrist" to całkiem, że tak powiem "zgrabna" płytka. Jeden z niewielu thrashy jakie mi się ostatnimi laty spodobał. "Bow Down To the Clowns", tytułowy czy bonusowy "A Perfect Day To Die" to zajebiste numery. Fajne brzmienie - przyznam rację @Nucleator, że lepsze niż faktycznie zbyt takie plastikowe na "VI". Nie ma na co narzekać na prawdę.

Aha i czy mi się wydaje czy "main riff" w "Bow Down To the Clowns" jest w chuj podobny do tego co wchodzi w "Earth Scar" od Decapitated. wiadomo, że to nic wyszukanego, ale skojarzenia momentalne... z tym, ze u Angoli w chuj lepiej, ciężej wykonany.

[Vortex]

Mnie nie zawiedli. Jak dla mnie bardzo dobra płyta. Nowe wokalizy idealnie się dopasowują do ciętych riffów reszty ekipy. Brzmienie, faktycznie świetne. Przypomina mi trochę to genialne z "Tempo od the Damned" Exodusa.

[Szajtan]

11 listopada Onslaught wypuści trzy winylowe wznowienia swoich ostatnich albumów – Sounds Of Violence, VI i Generation Antichrist. Płyty będą dostępne na czerwonym, ciężkim placku. W ten sam dzień ukaże się też specjalne dwu płytowe (kompakt) wznowienie płyty Sounds Of Violence. Wydawcą wszystkich albumów będzie AFM Records a wznowienia ukażą się aby uczcić czterdziestą rocznicę powstania kapeli.

[DiabelskiDom]

Zespół szybciutko zapoznany, bo w końcu będą na Byczynie, to trzeba poznać i fachowo się wypowiadać wśród kolegów kataniarzy z szeroko pojętego podziemia podczas elitarnego zlotu w Grodzie. Nie no, żartuję, znałem już dawno. Nie no, żartuję, że żartuję, nazwa mi się gdzieś obijała, ze dwa kawałki widziałem na SDLu i myślałem, że to taki fajny thrash metal, jakiego nie lubię, jak jakieś Overkille, Testamenty i Exodusy. Nigdy nie słyszałem całej płyty. Ale w sumie jednak wypada przesłuchać w końcu cały metal, więc sobie od jakiegoś czasu lecę z ich płytami. Może trochę się rozrusza ten watęczek.

W sumie to udało mi się zapoznać trzy albumy. Ale wrażenia opiszę nie po kolei. Płyta pt The Force to właśnie takie granko, jak wyżej opisałem. Ludzie się nad tym spuszczają, a ja wzruszam ramionami i mówię "aha". Może i wściekły, satanistyczny i w ogóle powerful, ale dla mnie mocno średni, żeby nie rzec, że miałki. Kompletnie nie wybijający się thrashyk, w sam raz na Brutal Assault albo Wacken Open Air na dużą scenę na godzinę 15:00. Może nie wkurwia, ale nudzi.
Płyta In Search of Sanity no i tutaj myślałem, że to serio będzie jakiś AJFA metal i może trochę z początku się taki robi, ale jednak za mało w tym jebnięcia. Na pewno bardziej wchodzi niż poprzedniczka, bo trochę tego szaleństwa nawet czuć, ale raczej takiego typu Brad Pitt w Dwunastu Małpach, niż Hannibal Lecter w Milczeniu Owiec. Można posłuchać bez większego zgrzytu, ale żeby w ogóle zgrzytu nie było, to warto byłoby, panowie, docisnąć ten pedał gazu i odpiąć pasy, żeby ktoś się mógł zesrać z wrażenia i poczuć dreszcz.
No i dochodzimy do tego, co mi się serio spodobało, tak fest. Debiutancki Power From Hell. Tak właśnie. Tutaj jest grany, proszę państwa, black metal! Znaczy no jest to oczywiście thrash, ale taki brudny, obskurny i nadpalony a do tego z eleganckim bucząco-bzyczącym strojem i kapeluszem. Do tego same utwory, dużo bardziej prymitywne, niż wymuskane granie z dwóch kolejnych, gdzie i ogarnęli "pełne siły brzmienie" i "zabójczą technikę" HE HE, ale tak naprawdę porzucili gdzieś to, co mi się w thrashu podoba: czerń i chamstwo. Wokale też bardziej mi leżą na pierwszym albumie, zero ładnej thrasherki, zero ekwilibrystyki i wyciągania świetnych motywów, tylko full primitive metalowe wrzaski i śpiewy. Serio, to jest przykład, jak brzmieniem, aranżacjami i poziomem kawałków można z thrashu zrobić black metal, który będzie zajebisty.

No więc bardzo fajnie, że w czerwcu będą odgrywać właśnie ten album, a nie któryś z dwóch pozostałych, bo tamte to sobie mogą pograć tydzień wcześniej w Gdańsku i wszyscy będą zadowoleni

[Thorgal]

Powiem szczerze. Zespół niby taki kultowy a jest dużo lepszych brytyjskich zespołów thraschowych i to mimo, że to nie była jakaś szczególnie silna scena.