Slayer

**deathwhore** 3 lata temu

Reign in Blood, jak zresztą ogólnie 4 pierwsze Slayer, to muzyka w której nie ma zbędnej sekundy. Niepotrzebne są ewentualnie tylko przerwy między utworami,. No, Reign in Blood z tych pierwszych 4 najlepsza. Jak ktoś uważa inaczej, to zapewne matka robiła mu dziurę w brzuchu i jebała w jelita.

**kurz** 3 lata temu

Trudno wybrać najlepszą z Trójcy Hell Awaits, Reign In Blood, Show No Mercy. Oczywiście South Of Heaven, Seasons If The Abyss nie odstają poziomem.
Chyba jednak moja ulubiona, najbardziej punkowa HA.

**pit** 3 lata temu

Ja bym powiedział, że to Reign In Blood jest najbardziej punkowe.

**kurz** 3 lata temu

Nie wiem co masz na myśli, u mnie chodziło o pewien klimat anarchii, który najbardziej czuję w Hell Awaits.

**Pan Efilnikufesin** 3 lata temu

Ja to od lat w muzyce Slayer najbardziej czuje kase.....

'Hell Awaits' poza jednym kawalkiem bardzo smieszne.Dawno nie sluchalem wiec moze sie zdarzyc tak,ze ten jeden,jedyny kawalek tez sie okaze smieszny.

Edyta:

Niecale dwie minuty i zaczalem sie smiac.

**dj zakrystian** 3 lata temu

Dziwne poczucie humoru. To SoH już nie jest metalową płytą wszechczasów? Za dużo covid rocka wuja

**yog** 3 lata temu

Ja się uśmiecham już przy join us...

**kurz** 3 lata temu

Najlepszą weryfikacją albumu jest jego brzmienie z winyla, a tak się składa że mam takowe z epoki, i jest po prostu fantastyczny. Mogę puszczać na zmianę z podobnym wydaniem Kill Em All i tylko się zastanawiać, jaki to kiedyś zajebisty kawał muzy robili.

**pit** 3 lata temu

kurz pisze: ↑3 lata temu Nie wiem co masz na myśli, u mnie chodziło o pewien klimat anarchii, który najbardziej czuję w Hell Awaits.

Posłuchaj RiB, jedną po drugiej razem z "Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing".

**Pan Efilnikufesin** 3 lata temu

'South of Heaven' - dla Mnie ciągle najlepszy Slayer.

Co do brzmienia starszych albumów Metylowych..... jest sporo strzałów. Z nowych dobrze zrealizowanych mogę polecić:

Słucham FLAC nie streamu, jest duuuużo więcej dźwięków, przestrzeni, ciężaru....

Punk Rock?

**Szajtan** 3 lata temu

Show No Mercy, Haunting the Chapel, Live Undead i Hell Awaits w nowych wydaniach już od 5 października. Klasyczne płyty Slayer z ery współpracy zespołu z Metal Blade Records ukażą się jako kompakty, winyle i kasety.

Obrazek

**Kozioł** 3 lata temu

Skoro już oglądam cały wieczór jutuba, to i wkleję, bo lubię stare oglądajki. Stare czasy nigdy nie wrócą

W-(i)prowadzenie: David Vincent, jak jeszcze był bogiem, poronionym aniołem

**Szajtan** 3 lata temu

Członkowie Haken, Dream Theater, Protest the Hero, Cradle of Filth i Inhuman Condition połączyli siły, aby stworzyć świąteczną wersję Seasons In The Abyss.

Swoją wersję tej kompozycji zatytułowali Seasons Greetings In The Abyss.

**Nekroskop** 3 lata temu

Ależ śmierdzące gówno. Powinni dać jakiś disclaimer, że obejrzenie grozi uszkodzeniem mózgu.

**yog** 3 lata temu

Toć oczywistym jest, że kto w takie rzeczy klika, temu mózg zanika. Od śmieszkowego metalu gorszy jest tylko świąteczny metal, za to powinna być kolonia karna.

**pit** 3 lata temu

Nie daliby rady zrobić czegoś takiego ze 100% diabelskim metalem Venom.

**Nekroskop** 3 lata temu

Całkiem fajnie dzieciak coveruje:

**Speedy Gonzales** 3 lata temu

Nie czytałem co tam żeście naprodukiwali w temacie, wpadłem tylko zanzaczyć, że Hell Awaits to najlepsza płyta Slayera a osobiście moja ulubiona w thrash metalu. Tyle klimatu w thrashu ma chyba tylko trójka Destruction. A od South Araya śpiewa już generic i jest to takie se, oczywiście Seasons znacznie lepsza płytka

**pit** 3 lata temu

Znasz Infernäl Mäjesty?

**Speedy Gonzales** 3 lata temu

Zgadza sie, bo na podium jest zaraz po Slejerku, świetne rozwinięcie tego slejerowskiego grania. Poza debiutem i demkiem z 1992 nowych płyt nie sprawdzałem. Z ichniej gałęzi grania treszu to również Rigor Mortis i Funeral Nation sobie bardzo cenie. Poza tym Hell Awaits posiada riffy które dzieciaki za pare lat będą nazywać death metalem oraz produkcje której mi osobiście brakuje na następnym krążku, jebie siarą i piekłem, jak to chyba ktoś tam pisał - to jest prawdziwy bleczur. No i jak nie kochać tej płyty.

**pit** 3 lata temu

Jest bardzo spoko, jednak prawdziwym blaczurem nigdy bym tego nie nazwał.

**Speedy Gonzales** 3 lata temu

Jako że sympatykiem bleku nie jestem, pozwalam sobie nazywać tak tę niszę lat 80 i ogółem rodzaj specyficznego klimatu "black metalem", aniżeli pajaców latających z toporami po lesie, ale rozumiem przypierdolkę, ot taki mój skrót myślowy.

**pit** 3 lata temu

Istnieje życie poza Immortal, a Bathory jest zajebiste.

Poza tym jeśli chodzi tylko o estetykę, to Slayer jest takim Venom który dał sobie lekko na wstrzymanie.

**Wędrowycz** 3 lata temu

Nie no, bez jaj @pit

Venom odstaje jednak mocno od Slayer, na korzyść tych drugich oczywiście.

Venom to szatański rock'n'roll, z punkowym "fuck off" podejściem i brudnym brzmieniem.

Natomiast Slayer to wysoki poziom zarówno kompozytorski jak i techniczny, czyste brzmienie i jednak bądź co bądź zdecydowanie bardziej poważne podejście w kwestii tekstów i otoczki.

To że oba zespoły można gdzieś tam ulokować w szeroko pojętej jednej szufladzie, to stoją one mocno po dwóch stronach tejże. Lubię oba zespoły, ale o ile do Slayera zawsze chętnie wracam, to w przypadku Venom dotąd ni chu chu nie udało mi się przebrnąć przez całość dyskografii mimo wielu prób. Szybko mnie to nudzi i odpuszczam.

**pit** 3 lata temu

Sorry. Chodziło mi o estetykę. Te całe: "Hail Satan! Fuck yeah". Jako przyczynek do tego, że Slayer nie jest wcale dużo poważniejszy (o ile w ogóle) od pand biegających z mieczami po lesie.

**Wędrowycz** 3 lata temu

Powiem tak - jak staniesz z boku, w roli człowieka poważnego, nie słuchającego metalu, tylko dla przykładu muzyki klasycznej, to zobaczysz bandę cyrkowców, jajcarzy, naiwnych i infantylnych ludzi. Tylko kogo to obchodzi

Jakby mi się ten teatrzyk nie podobał, to nie mógłbym wsiąknąć tak mocno jak ma to miejsce od wielu lat. Wiem też już doskonale, że będę słuchał tej muzyki do końca swoich dni.

**Speedy Gonzales** 3 lata temu

Może jednak rozwinę o co się rozchodzi, bo nie tyle, co pajacerka w lesie mi przeszkadza, co skandynawski black metal sam w sobie. Jako gatunek, jako myśl, jako zabranie z metalu rock'n'rolla, piwa i dupeczek i wymianę tego na jakieś emocjonalne skrzeki, płakanie, wampiry czy poważne deklaracje o swojej "sztuce". Oczywiście wyjątki znajdą się w każdym gatunku muzyki, jednakże wolę black metal w postaci Poison, dema Holy Moses, Vulcano i innych. No a Slayer bardzo szybko porzucił image satanistów, moje stwierdzenie, że Hell Awaits to bleczur proszę traktować pojedynczo, bo drugi taki przypadek w selerze nie nastąpił. Oraz pokroiłbym za produkcje taśmy z niewydanymi utworami z okresu przed Show No Mercy.

**Blind** 3 lata temu

O kurwa, tylko nie metal, alkohol, dupeczki. Januszowatość do kwadratu - słowa klucze "dożynki" "impreza w remizie".

**Wędrowycz** 3 lata temu

Metal, alkohol i dupeczki

same przyjemności życia

**Blind** 3 lata temu

Brzmi jak hedonizm charakterystyczny dla społeczeństw zachodnich od kilkudziesięciu lat. No nieee. Poza tym, jak dupeczki to pop, metal to wkurw, nienawiść albo intelektualistyczne bajdurzenie. Od najebanych, śmierdzących Januszów metalu wolę już skromnego kuca.

**Wędrowycz** 3 lata temu

Dupeczki nie mają przypisania do konkretnego gatunku muzycznego, wszędzie są i tak samo ekscytują. Chyba, że ktoś ma inne preferencje.

Z drugim się jak najbardziej zgadzam - metal to nienawiść, agresja, brutalność, ale też pesymizm, bunt i rebelia, nostalgia i melancholia, reakcja na najcięższy gnój tego świata itp. itd.

Dla mnie Janusze metalu tak samo jak skromne kuce, nie czają po prostu bazy. Ci pierwsi zapewne są podstarzali i nigdy tego nie skumali po prostu bo są jebanymi debilami, zaś drudzy po prostu są neofitami i potrzeba dużo czasu, osłuchania i refleksji.

**dj zakrystian** 3 lata temu

Blind pisze: ↑3 lata temu O kurwa, tylko nie metal, alkohol, dupeczki. Januszowatość do kwadratu - słowa klucze "dożynki" "impreza w remizie".

No pełna zgoda towarzyszu Blind. Metal i piwko plus cycki, to esencja brudaskiego wodogłowia. Metal ma chociaż udawać powagę, ale nie być odpowiednikiem disco polo i janusz wąs etos.

**Speedy Gonzales** 3 lata temu

Ale pierdolicie hipolity

Nie wiem, czy oczami wyobraźni widzicie od razu motley crue, nocnego kochanka czy inne pudle, ale przypominam, że i taki Slayer miał sesje z dupeczką we krwi, alkoholu raczej nie żałowali, a i postawę życiową mieli raczej hedonistyczną. Jak to napisał gdzieś tam ktoś tam w temacie - thrash metal i metal traktuje jak synonimy, jak najczystszą formę gatunku i uważam, że nie ma bardziej metalowej postawy od wkurwionej, imprezowej i głośnej dzieciarni w hajtopach. Z tym pesymizmem, smutkiem pierdolete to bym nie przesadzał, różni są artyści. Jedni pozują w garnkach na głowie, inni z mieczami, innmi tną łapy na okładki. Już nie mówię nawet o afmiracji hel jea i wąsów, a o niebycie smutną pizdą.

**Vexatus** 3 lata temu

**Vexatus** 3 lata temu

...

**DiabelskiDom** 2 lata temu

O, wczoraj była rocznica jak Hanneman ruchał małe pająki, to dobra okazja, by nabić pościka. Jakiś czas temu leciałem przez hajlajty z dysko Slayerka i utwierdziłem się w przekonaniu, że najlepszą płytą jest Hell Awaits. Tak, przy ogromnym uwielbieniu do Reign in Blood i Seasons in the Abyss oraz debiutu to właśnie drugi, duży album uważam za najlepszy. Neofolkowe lamusy, które oceniają płyty na podstawie okładek i składu pewnie będą chrząkać, ale to właśnie ten album dzisiaj robi mi najlepiej. Uważam, że mimo iż jest chyba najbardziej deathmetalowy w swojej thrashowości, to tak naprawdę jest najbardziej blackmetalowy.

Zresztą podobnie sytuacja wygląda ze Schizophrenią Sepy, nie bez powodu King się obsrywał po jej wydaniu.

**brzask** 2 lata temu

Czasem (a może i często...) tak jest, że moją ulubioną płytą zespołu pozostaje na lata ta od której poznaję jego twórczość. Tak i jest z Divine Intervention do którego mam szczególny sentyment...Świetna ponad pół godzinna dawka urozmaiconego thrashu, z bardzo dobrymi bębnami- zawsze się nimi jaram.

Poza tą płytą do pierwszej trójki wrzuciłbym South of Heaven i oczywiście Season in the Abyss..

Przy okazji - dobrze sie bawiłem czytając wyżej na pierwszych stronach przepychanki z niejakim Wiórem:)

**Zsamot** 2 lata temu

DiabelskiDom pisze: ↑2 lata temu O, wczoraj była rocznica jak Hanneman ruchał małe pająki, to dobra okazja, by nabić pościka. Jakiś czas temu leciałem przez hajlajty z dysko Slayerka i utwierdziłem się w przekonaniu, że najlepszą płytą jest Hell Awaits. Tak, przy ogromnym uwielbieniu do Reign in Blood i Seasons in the Abyss oraz debiutu to właśnie drugi, duży album uważam za najlepszy. Neofolkowe lamusy, które oceniają płyty na podstawie okładek i składu pewnie będą chrząkać, ale to właśnie ten album dzisiaj robi mi najlepiej. Uważam, że mimo iż jest chyba najbardziej deathmetalowy w swojej thrashowości, to tak naprawdę jest najbardziej blackmetalowy.

Zresztą podobnie sytuacja wygląda ze Schizophrenią Sepy, nie bez powodu King się obsrywał po jej wydaniu.

Kiedyś wyszedł taki składak, a raczej dwa, z kowerami Slayera, kawałki z Hell Awaits rzeczywiście mają najbardziej blackowy sznyt. Totalne otwarcie nieco przyćmiewa cały album, ale i tak go uwielbiam.

Co do Divine Intervention, to chyba jedyny z poza "kanonu", który jest wg mnie równy tym z Lombardo. Klipy budowały świetny klimat, a wkładka robi cały czas wrażenie.

**yog** 2 lata temu

Satanic speed metal z debiutu jednak bardziej blackmetalowy od proto-Autopsy z Hell Awaits, jak dla mnie.

**pit** 2 lata temu

Proto-Autopsy to jest Repulsion.

**Blind** 2 lata temu

Przebudziłem się dziś po piątej, skręciłem papierosa, wyszedłem na balkon (na szczęście okazało się, że wciąż jest ciemno, a ludzie się nie kręcą), włączyłem na słuchawkach Hell Awaits i poczułem oddech diabła na karku. Gdyby dwie minuty jakiegoś metalowego utworu mogłyby być wizytówką ekstremalnego metalu, to niewątpliwie początek tego arcydzieła nadawałby się do tego idealnie. Pamiętajcie, żeby nie ufać metalowcom, którzy nie cenią sobie klasycznego Slayera.

**DiabelskiDom** 2 lata temu

Proste. Najlepszy Slayer.

**edi_gein** 2 lata temu

DiabelskiDom pisze: ↑2 lata temu Proste. Najlepszy Slayer.

Nie wiem czy się z tym zgodzić czy stanowczo zaprotestować. Taka sytuacja.

**Vexatus** 2 lata temu

Blind pisze: ↑2 lata temu Pamiętajcie, żeby nie ufać metalowcom, którzy nie cenią sobie klasycznego Slayera.

A są tacy?

**Blind** 2 lata temu

@Vexatus, musisz spytać @Nathas

**Blind** 2 lata temu

Dzisiaj prywatnie dyskutowałem sobie z @CzłowiekMłot o Slayerze ogólnie i zaczął się temat płyt z Bostaphem. Utkwiliśmy na poziomie lekkiej przepychanki czy lepsza Diabolus in Musica (zdaniem jego) czy lepsza God Hates Us All (zdaniem moim), więc pomyślałem, żeby dyskusję przenieść tutaj.

Wiadomo, temat płyt z Lombardo, zwłaszcza tych klasycznych, jest oklepany i jasny jak słońce, więc zachęcam do dyskusji o tych mniej oczywistych Slayerach.

Divine Intervention jest chyba moim ulubionym Slayerem. Bo tu taki Slayer brudny, niechlujny, lekko garażowy. Świetna, niedoceniana płyta.

Diabolus in Musica - nie przeszkadza mi fakt, że zabrzmieli nowocześnie, wręcz nu metalowo. Przeszkadza mi to, że ta płyta jest nierówna. Środek albumu mocny, a końcówka mnie trochę już przynudza.

God Hates Us All - drugie największe dokonanie z Bostaphem na perkusji. Hardcorowy wkurw słychać na każdym kroku, ale w przeciwieństwie do poprzedniczki - tutaj praktycznie nie ma zapychaczy. Jest kilka odstających kawałków (New Faith, Exile), ale i tak wchodzi o wiele lepiej niż poprzedniczka.

Repentless - mnie ten album satysfakcjonował w chwili premiery i dość często go słuchałem. Jak na moje, to godne zakończenie studyjnej kariery.

I ranking:
1. Divine Intervention
2. God Hates Us All
3. Repentless
4. Diabolus in Musica

**yog** 2 lata temu

Obie szrot dla nu metalowców z kilkoma sensownymi kawałkami na krzyż. Slayer się skończył na Seasons in the Abyss, a potem to kilka kawałków z sensem nagrali. Pozdrawiam cieplutko.

**Blind** 2 lata temu

Po Seasons in the Abyss to Slayer właśnie prawdopodobnie nagrał swoje opus magnum, czyli Divine Intervention. Płytę, na której Bostaph udowodnił, że jest godnym następcą Lombardo, a cały zespół nagrał muzykę równą od początku do końca. Tylko, że mniej tam już szatana, a więcej obijania mordy kijem bejsbolowym w ciemnym zaułku nocą.

I jasne - Show No Mercy czy Hell Awaits to kulty nad kultami i płyty wybitne. No i Divine Intervention jest równie wybitnym albumem. Ot, po prostu to szósty krążek, nagrany już w latach dziewięćdziesiątych, więc i tego kultu nie ma, bo zespół był już szeroko znany, a i sam ten album nic nowego do gatunku nie wniósł. Tyle, że muzycznie po prostu masakruje kręgosłup.

**dj zakrystian** 2 lata temu

Końcówka Diabolusa, to przecież Point. Numer, który zmiata nu metalowych rezusów jednym riffem. Seler w klasycznym wydaniu, ale z nowocześniejszym soundem i na pełnej kurwie. Mowa o tym numerze, bo cała płyta jest zaledwie dobra, ale momentami przekombinowali. Janusze wąsate chcą piwka i czadu, jak na Rejdzin Blodzie a nie jakichś dziwnych rytmów i efektów gitarowych.

**edi_gein** 2 lata temu

Miałem przyjemność być w spodku w 98 gdzie rozpoczynali set kawałkiem Bitter Peace. nigdy potem juz nie usłyszałem tego utworu live. Slayer był wtedy w znakomitej formie i nigdy potem nie usłyszałem już tak perfekcyjnego koncertu w wykonaniu bębniarza . Bostaph zagrał wtedy idealnie. Gemini wgniotło w ziemię. Teraz płyty. O kant chuja rozbijam twierdzenia Slayer skończył się na tym czy tamtym. Kapela się rozwijała, tworzyła nowe nurty, dotykała nowych rejonów, pokazała fucka przekraczając granice. Różne granice.

Co do płyt. Divine to kompozycyjnie i aranżacyjnie miszcz. Ale jak mówi sam Kerry mix został schrzaniony. Ta płyta po prostu słabo brzmi. Diabolus uwielbiam i biorę bez reszty. GHUA to rzeczywiście HC na wkórwie i tez kupuję. CI to wg mnie najsłabszy element dyskografii (wiem , że z Lombardo ale dyskusja trochę tez dotyczy płyt po Seasons). Repenless , przepraszam za dobór słow ale troche jak na Slayer przesłodzona, ale kompozycje sie bronią. Komercyjny sukces ze względu na media (okładka, klipy, film).