Destruction

[Blind]

Jak wychodziło Spiritual Genocide to pamiętam, że w jakiejś gazecie czytałem zapowiedź. Nazwa zajebista, okładka o dziwo mi się bardzo spodobała (może kwestia kolorystyki, bo generalnie sztuczne okładki mnie odrzucają, a ta, uważam, ma coś w sobie), ale nie sprawdziłem, bo wówczas mnie Destruction nie interesowało. Od kilku lat uwielbiam regularnie wracać do płyt z lat 80 i The Antichrist. Ok, uznałem do kawy dziś, że sprawdzam. No i uderzyło. Sporo dobrego riffowania, kwadraty, Schmier... Mi pasuje. Nie wiem, ma ta muzyka coś w sobie osobliwego. Jak obiektywnie spojrzysz to Kreator czy Sodom lepiej zawsze poczyniali, ale tu, Panie, jest czysty metal i pasja płynąca z niego (nawet w jednym utworze hołd oddany latom osiemdziesiątym). City of Doom (tu trochę wyczuwam zbrutalizowany Megadethowy feeling, który robi robotę), Under Violent Sledge. Lutowanie po ryju, aż miło.
Schmier w 2000 w wywiadzie, który można znaleźć w Interii powiedział:

To nie image, nigdy nie przykładaliśmy do niego większego znaczenia. My naprawdę tak wyglądaliśmy, taki był i jest nasz metalowy styl życia, duch Destruction. Nawet jeśli robiliśmy coś, co dzisiaj wydaje mi się zabawne, wiem, że wtedy w to wierzyliśmy. Częścią naszej kariery były te zdjęcia. Ludzie widzieli, że traktujemy to wszystko serio. Jak widzisz, przez te wszystkie lata nie wpadłem na pomysł, żeby ściąć włosy, cały czas noszę skórzane ubrania. Zawsze byłem metalowcem, to jest moje życie. Gdyby to nie było szczere, nie robiłbym tego.

I myślę, że to oddaje esencję tej muzyki. Metal grany przez metalowców dla metalowców. Bez potrzeby kombinowania, rozwijania się w dziwnych kierunkach, eksperymentowania. Mi to odpowiada. Nawet jeśli zdarzy się w jakimś utworze kilkadziesiąt sekund delikatnego nudzenia. Po prostu metal.