Cathedral

[pit]

Całkiem możliwe. Jednak Sleep's Holy Mountain i debiutancką EPkę Clutch (tę na której brzmią jak miks Melvins i Helmet) też wydał Digbyuszex. Z drugiej strony Scorn zawsze pozostawał niszowy, bo pozostali w Earache zamiast uciekać do np. Warp.

[kurz]

Dupa tam byli wielcy, nawet mnie to nie zainteresowało, że Earache ich wydawało, a tak porządnie to poznałem ich kilka tygodni temu, pozostając pod wpływem dwóch pierwszych albumów, które mnie nie poruszyły. Sumarycznie naprawdę dobra muza zawsze się obroni, a średniej konformizm słuchaczy może trochę pomoc, ale nie za dużo i raczej na krótka metę.

[dj zakrystian]

Cathedral naprawdę fajny, dla mnie zaczyna się od Caravan Beyond Redemption. Każdy album coś wnosi nowego do ich muzy. A dlaczego Caravan, a nie poprzedni lub Carnival Bizarre, ano dlatego, gdyż na nim słyszę, że poszli na całość w tym kwiecisto-metalowym klimacie zabarwionym soczystym rockiem.

Towarzyszu Kurz uważam, że właśnie z tych czterech albumów do słuchania w dzwonach i hawajskich koszulach to właśnie Catnival Bizarre jest najlepszy. Tam choćby gitara Iommiego w kawałku Utopian Blaster jest lepsza niż całe pozostałe płyty. Na tej płycie choć ona z tych heheszkowych jednak znalazło się miejsce na odrobinę mroku i poważnego grania. To ma sens i tu raczej poszli po całości.

Karnawał Dziwactw jest najbardziej przebojowy, ale w ten pozytywny sposób. Mefju Hopkins to jest hicior z przemiodnym riffowaniem. Wpływy hehe stonerka są, ale co z tego, kiedy jest to umiejętnie zagrane? Drugi sztos to Endtyme. Najbardziej doomowy.

[Hajasz]

Wczoraj od kolegi Twardochleba wypożyczyłem kolejne dwie płyty na rynek japoński. Odpowiednio Endtyme i The VIIth Coming. Tę pierwszą kiedyś słuchałem bo to miała być pożegnalna płyta. Wyszło słabo bo do doomowych elementów rodem z debiutu wciskano te siermiężne stonery okraszone jakimś dziwnym wokalem Doriana. Kiedy grają doom jest znośnie a kiedy zaczynają to miksować robi się niestrawnie. 70 min muzyki z jednym z najgorszych zamykaczy w postaci przechujowo nudnego Templars Arise! Bonus dla kitajców to jakiś marny odrzut chyba gdzieś z okolic 2-3 płyty.
Niestety historia pokazała, że zespół jednak nie zakończył działalności i już w kolejnym roku wychodzi płyta The VIIth Coming. Wczoraj słuchałem ją pierwszy raz w życiu i wiem, że już nigdy więcej do niej nie wrócę. Niby nowy rozdział po rozstaniu z Earache ale album ten to straszna męczy buła. Ani to doom, ni to stoner, jakieś pseudo rockowe granie. Generalnie płyta wypada niesamowicie mętnie. Może ze dwa kawałki zapamiętał i strzępy jakiegoś innego. Na plus tylko to, że to pierwszy płyt, który nawet z japońskim bonusem dodajmy, że jakimś chujowym instrumentalem trwa mniej niż 60 min. Nic więcej do dodania bo album bardzo mierny i od tego momentu co raz głośniej mówi się, że czas Cathedral się kończy i nie wiadomo czy jeszcze coś się nagra. Dziś już wiemy, że jeszcze się coś nagrało ale nigdy wcześniej czas pomiędzy kolejnymi płytami nie był tak długi.