SubRosa

[DiabelskiDom]

Kolejna lala na wokalu ale tym razem żadne occult rocki. Nowatorski, potężny doom metal. Kolosalne, ultraciężkie riffy, dwa razy elektryczne skrzypce, spokojny, przyjemny głos Rebeki Vernon. Od "No Help for the Might Ones" jestem urzeczony ich wizją muzyki i ten też album uważam za najlepszy. Mniej tu kombinowania i rozbudowywania kompozycji, wszystko jest bardziej piosenkowe i bardziej psychodeliczne ("How long must my journey goooo, łoooooo-oooo" ). Na kolejnym "More Constant Than The Gods" pojechali już po całości; długie, masywne, wręcz sludge'owe utwory z przesterowanymi skrzypcami przełamywane spokojnymi, akustycznymi fragmentami i głosem pani wokalistki. Bardziej wymagający ale też bardziej satysfakcjonujący, kiedy już się wszystko w pełni ogarnie. W tym roku państwo z Salt Lake City wypuścili kolejny krążek - "For This We Fought the Battle of Ages" - kontynuację drogi poprzednika, jeszcze bardziej rozbudowany i wykontrastowany między tymi ultraciężkimi walcami a spokojnym, nostalgicznym smutkiem. Jeszcze dłużej trzeba się w niego wgryzać, ale gdy nam się to uda, to odkrywamy taki "Killing Rapture", który jest jednym z lepszych kawałków jakie zespół nagrał.

Skład:
Rebecca Vernon - Guitars, Vocals (lead) (2005-present)
Sarah Pendleton - Violin, Vocals (backing) (2005-present)
Kim Pack - Violin, Vocals (backing) (2008-present)
Andy Patterson - Drums (2012-present) Invdrs, Oxcross, ex-Iota, ex-Sweet Jesus
Kory Quist - Bass (2017-present) Making Fuck, Nine Worlds, The Ditch and the Delta, Xur

▼ Byli muzycy

Rachel Hatsis - Bass
Leena Rinne - Bass
Dave Jones - Bass Laughter, Oxcross, Dwellers, Old Timer
Bonie Shupe - Drums
Zach Hatsis - Drums Laughter, Dwellers
Julie Stutznegger - Unknown Invdrs, ex-Azon, ex-Stiletto
Zoe Dimitri - Bass (2008-2009)
Christian Creek - Bass (2012-2014) Tempestarii
Levi Hanna - Bass (2014-2017) Making Fuck, ex-Huldra

▼ Muzycy koncertowi

Bill Frost - Guitars
Kelly Schilling - Flute (2017) ex-Kastigation, Dreadnought, ex-Stoic Dissention
Ana Carolina - Vocals (backing) (2017) Mourning Sun, ex-Clouds (live), ex-When Nothing Remains (live)
Erin Jane Laroue - Vocals (backing) (2017)

Dyskografia:
2006 - The Worm Has Turned [demo]
2008 - Strega
2009 - Swans Trapped in Ice [EP]
2011 - No Help for the Mighty Ones
2013 - More Constant than the Gods
2016 - Key of the Eidolon [single]
2016 - For This We Fought the Battle of Ages
2017 - Subdued Live at Roadburn 2017 [live]




MA: https://www.metal-archives.com/bands/SubRosa/129248
BC: https://subrosausa.bandcamp.com/music

[yog]

Znakomity wokal ma ta pani. Ogólnie taka radość ze smutku ta SubRosa. Rzewne to niby, ale też jakoś podnoszące na duchu czy też umacniające brzmienie mają. Takie uczucie jednoczenia ze wszechświatem jak się ma słuchając God is an Astronaut

[pp3088]

Debiut bardzo mi się podobał. Smakowity atmosferyczny sludge/doom. Dwójka się ode mnie odbiła, nie wiem w sumie dlaczego. Prawdopodobnie odsłuchiwałem w czasie nieodpowiednim do zawartości. Natomiast "For This We Fought the Battle of Ages" kupiłem w ciemno. W końcu zespól z klasą, więc nie mogłem się oprzeć takiemu cudeńku na półce sklepowej. Z braku laku, jakiś miesiąc temu, zdecydowałem się dać krążkowi szansę. Jebło, od pierwszego kawałka, i zaorało. Oj tak, to jest to czego brakuje mi często w metalu. Smyczki robią tutaj niesamowitą atmosferę, rzekłbym nawet iż brzmią mocno pod Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, a przecież w TSMZ jedynym co było wartę faktycznej uwagi byly nieziemskie skrzypce.

Najsłabszym elementem płyty jest wokal. Dałbym mu tak 3.5-4/5, a całej płycie solidna 9, jedno z najlepszych wydawnictw 2016.

Uwielbiam te momenty gdy człowiek myśli, że już go nic nie chwyci za serce jak przy początku muzyczny wojaży, a tu nagle płyta powala na kolana.

Winszuję.

[yog]

Oj tam, jak na żeński wokal w doomie to pani zdecydowanie daje radę. Mnie osobiście jej głos raczej przyciągał do muzy, niż odrzucał, jak to zwykle bywa w takim graniu z damą na wokalu.

[pp3088]

Oj tam, jak na żeński wokal w doomie to pani zdecydowanie daje radę. Mnie osobiście jej głos raczej przyciągał do muzy, niż odrzucał, jak to zwykle bywa w takim graniu z damą na wokalu.

Poknociłem. 3.5-4 w skali 1-5, co daje 7-8 na 10, a cała płyta 9/10.

Wokale dość oryginalne, chociaż nie brzmią jak prawie każda inna kapela z tego klimatu.

[yog]

Aaa no szczerze mówiąc tak to zrozumiałem początkowo, ale ta 9 po chwili mnie zmyliła

[kurz]

Nie znam tych albumów, o których piszecie, ale to wydawnictwo zwala z nóg;

[DiabelskiDom]

Podbijam temacior, bo sobie właśnie odświeżam No Help For The Mighty Ones. Masakrycznie jest to zajebiste granie, wrócić do takiego sztosu po latach to coś pięknego.

Ciężki, atmosferyczny, stonerujący sludge, rozjechany skrzypcami elektrycznymi. Bardzo fajny pomysł, który psychodeliczną, czyli płynącą muzykę utwardza, nadaje jej chropowatości a na to wszystko hipnotyzujące głosy.

Atmosfera rezygnacji nad przepaścią, siedzisz, machasz nogami bo co ci pozostało? Rzucić się? A po co, lepiej jeszcze raz zanucić sobie hymnowaty refren i pierdolnąć ścierne solo na skrzypeczkach. A może jeszcze na sam koniec zaśpiewasz sobie a capella smutną piosenkę o utraconej miłości?

Cieszę się, że przed rozwiązaniem udało mi się zobaczyć na żywo. Aha, następna płyta przynajmniej tak samo zajebista.

[CzłowiekMłot]

Debiut ciekawy bardzo, ale trudno go nazwać doomowym. To co tam w riffach słychać kojarzy się z czymś w połowie drogi między co lepszym grunge a bardziej pustynnym stonerem. Smutno, nastrojowo i klimatycznie, a do odsłuchu tego zespołu przekonała mnie piękna okładka z dziką indonezyjską świnią z wyspy Celebes.

Już od początku drugiego albumu słychać już konkretniejsze brzmienia stoner doomowe, dostojnie w stylu co lepszych dźwięków od Acid King. Chyba pierwsze sensownie wykorzystane skrzypce w muzyce tego typu. Bardzo ładnie.

[kataton88]

A może jeszcze na sam koniec zaśpiewasz sobie a capella smutną piosenkę o utraconej miłości?

Toż to piosenka o niewierności, i to podwójnej, i karze za nią. Jak w tym starym dowcipasie o biednych, niewinnych kobitach na statku.
A co do reszty opisu, to prekrasny jak i sama muzyka na "No help".
The Otolith też bardzo lubię, zacna kontynuacja stylistyki.

[DiabelskiDom]

Wiadomo, ale to marynarz, jak dla mnie, jest głównym bohaterem i to on utracił miłość. Do kurwiszcza bo do kurwiszcza, ale jednak miłość