Dolorian

[DiabelskiDom]

Odświeżona dzięki shoutboxowym rozmówkom kapela, której nie słuchałem chyba z 10 lat a która była jednym z pierwszych zespołów spoza, że tak powiem, oficjalnego nurtu, które poznałem i które mi się bardzo podobały za kuca.

Fiński Dolorian, ciut bardziej rozpoznawalny chyba tylko z powodu splitu ze szwedzkim Shining. Trzy albumy na koncie (plus wspomniany split) z którego najbardziej osłuchany mam debiutancki When All the Laughter Has Gone. Blackujący, posępny doom metal, pozbawiony choćby odrobiny nadziei i promyczka światła, za to upstrzony dark ambientowym szumem. Świetny a mało znany i przez to zapomniany materiał, jak najbardziej wart przypomnienia.

Kolejny album, tzw S/T jest już nieco łagodniejszy, co absolutnie nie znaczy, że bardziej radosny. Dark ambient ustąpił z lekka miejsca jakimś darkwave'owym motywom, cała płyta jest ewidentnie lżejsza pod kątem instrumentalnym. Ostatniego wydanego albumu, Voidwards, prawie nie znam, bo słyszałem go może ze dwa razy w życiu. Debiut jednak polecam bardzo serdecznie wszystkim miłującym doomowanko pozbawione łez i polucji.

Skład:
Ari Kukkohovi - Drums, Guitars, Bass (1997-?) Halo Manash, ex-Black Swan, ex-Dagon, ex-i.corax
Jussi Ontero - Keyboards (1997-?) Death's-head and the Space Allusion, Ghost Machinery, ex-Wildcard, ex-Burning Point, ex-Stargazery, ex-Black Swan, ex-Nortia, ex-Astral Vision, ex-In Khaos' Pantheon, ex-King's Ruin, ex-Sphere, ex-Suicide, ex-Tragedia
Anti Ittna Haapapuro - Vocals, Guitars (1997-?) Black Swan, Aeoga, Arktau Aon, Arktau Eos, Aural Holograms, Halo Manash, I.corax

▼ Byli muzycy

Heidi Riihinen - Keyboards (1997) ex-Catamenia

Dyskografia:
1999 - When All the Laughter Has Gone
2001 - Dolorian
2003 - Dolorian / Shining [split]
2006 - Voidwards

MA: https://www.metal-archives.com/bands/Dolorian/3925

[brzask]

Bardzo lubię. Chętnię uzupełniłbym sobie kolekcję o "Voidwards" ale widzę, że poza Discogs nie ma chyba szans

[brzask]

Właśnie wpadłem ponownie w sidła Voidwards i coś czuję, że w najbliższych dniach polecą też i pozostałe albumy Finów.
Specyficzna to muza i z pewnością za wielu odbiorców nie znalazła a szkoda...bo powinni się zatrzymać przy niej wszyscy amatorzy mrocznego i posępnego grania. Nie są to na pewno dźwięki dla typowego fana doom metalu, nie ma tu jakiegoś miażdżenia ciężarem, wszystko jest raczej delikatnie wyważone i osadzone mocno w psychodelii czy tam i nawet wędrujące gdzieś w rejony ambientowe. Oczywiście cięższe dłuższe momenty też są - choćby taki ,,Epoch of Cyclosure" ze świetnym growlingiem..
Wszystko co wydali jest wyjątkowe i unikalne i nie znam drugiego zespołu który brzmiałby jak oni...a Voidwards wręcz uwielbiam - czyli "W stronę pustki" bo tak jakoś wychodziłoby w wolnym tłumaczeniu. Tytuł albumu też mówi sam za siebie.

[porwanie w satanistanie]

Bez szukania po internetach kapelkę kojarzę tylko ze splitu z Shinig, na którym zrobili na mnie większe wrażenie niż Szwedzi, zwłaszcza kiedy słuchałem tego zgrzybiony. Miło mi się kojarzy