Korn

[CzłowiekMłot]

Pierwszy singiel lepszy, bardzo fajny refren, nie mam problemu z zapamiętaniem i cały czas chodzi po głowie. Generalnie nie ma co się czarować, bo wyglada na to, że tym razem uderzają w radiowe rejony brzmieniowe. Jest lekkostrawnie, ale to dobrze, bo poprzedniej jeszcze nie przesłuchałem w całości, bo na standardowego Korna trzeba mieć nastrój. Przynajmniej ja tak mam.

[Blind]

Tym razem w życiu Jonathana nic drastycznego się nie zadziało. Ma nową partnerkę, od śmierci ex żony już też minęło trochę czasu - pozbierał się, pewnie luźniejsza płyta będzie. Szkoda, że nie eksperymentują już tak jak dawniej i od kilku lat robią różne wariacje tego samego. Cieszę się, ale mam nadzieję, że jeszcze nagrają coś nowego w karierze, a nie będą odtwarzać Untouchables w plastikowej wersji. Przecież ich kurwa stać na to!!!

[CzłowiekMłot]

Nówka sztuka.

[dj zakrystian]

Nówka sztuka.

Całkiem ciekawe, mnie trochę przypomina kapelę Vola. Połamane rytmy plus melodyjny wokal misiowatego już dziś Davisa.

[Blind]

Jestem po pierwszym odsłuchu i czuję się usatysfakcjonowany utworami i wkurwiony brzmieniem albumu (ale to już norma od The Paradigm Shift, że płyty brzmią, kurwa, płasko i bez żadnej większej głębi). No tracę nadzieję, że kiedykolwiek wróci brud do ich muzyki. Całość szybko zleciała - nieco ponad trzydzieści minut zostawia niedosyt, ale z drugiej strony, może to i lepiej. Dostaliśmy, wydaje mi się na ten moment, płytę bez słabego utworu. Tylko niech nikt się nie łudzi, że tu słychać lata 90. Nie, to Untouchables zagrane luźniej, radiowo, by wpadało w ucho każdemu, mimo wszystko.
Coś konkretniej napiszę jak się z tym albumem osłucham.

[CzłowiekMłot]

I na drugą nóżkę - kolejny nowy kawałek ikony NU METALU!

[Blind]

Cała płyta już jest. Ten utwór, który wyżej wstawiłeś to jeden z lepszych na płycie obok Start the Healing i Disconnect.

[dj zakrystian]

Korn jak na kapelę z takim stażem chyba za często wydaje te albumy. Nothing i Requiem nie są złe, ale poza plastikowym soundem brak im ducha z lat 94-03. Mnie też ta radiowość rzuca się na uszy. Fakt, że ciągle potrafią wymyślać chwytliwe refreny na plus, ale nie ma tej depresyjnej i dziwacznej aury co choćby numery z Issues. W sumie Davisowi hajs od dawna się zgadza i na siłę nie ma co szukać traum z przeszłości, te już przerobił na dźwięki dawno temu. Duet Munky/Head też gra już bardziej standardowe rzeczy, nie ma gitar udających maszyny do podorywki. Korn stał się taki zwyczajny, choć nadal słucha się dobrze.

[Blind]

Korn stał się taki zwyczajny, choć nadal słucha się dobrze.

Bardzo trafnie ujęte, zgadzam się. Właśnie o tę zwyczajność chodzi - zniknęły te niepokojące wstawki gitarowe jak z lat 90, Davis już do nikogo nie krzyczy, że go zapierdoli. Radiowe piosenki - chwytliwe, trochę smutne (Disconnect) i tyle. Ja jestem zadowolony. Jak już przestałem oczekiwać dzieł na miarę starych płyt to znów mogę się nowymi płytami Korna cieszyć.
Przy okazji, podobno całkiem dobrą promocję płyty mieli. Na fb widziałem, że w jakimś mieście na przystankach autobusowych można było znaleźć zapowiedź:)

[Vortex]

Korn stał się taki zwyczajny, choć nadal słucha się dobrze.

Bardzo trafnie ujęte, zgadzam się. Właśnie o tę zwyczajność chodzi - zniknęły te niepokojące wstawki gitarowe jak z lat 90, Davis już do nikogo nie krzyczy, że go zapierdoli. Radiowe piosenki - chwytliwe, trochę smutne (Disconnect) i tyle. Ja jestem zadowolony. Jak już przestałem oczekiwać dzieł na miarę starych płyt to znów mogę się nowymi płytami Korna cieszyć.
Przy okazji, podobno całkiem dobrą promocję płyty mieli. Na fb widziałem, że w jakimś mieście na przystankach autobusowych można było znaleźć zapowiedź:)

No dokładnie o dziwo słucha się naprawdę dobrze, ale nie zostawia to śladów trwałych w układzie. Mimo to dobrze się do tego idzie pobujać.

[Vexatus]

[dj zakrystian]

Posłuchałem z JewTube trochę starych koncertowych numerów Korna i nadal robi to mocne wrażenie. Granie mocno nowatorskie na tamte czasy, lata 94-96. Wszystko na pełnej kurwie w oparach obłędu i dziwaczności. Nie ma tam może wirtuozerki, ale jest niesamowita pomysłowość instrumentalistów a Davis genialnie to uzupełnia popierdolonymi wokalizami. Chyba będzie trzeba polecieć z dyskografią od początku.

[Blind]

Posłuchałem z JewTube trochę starych koncertowych numerów Korna i nadal robi to mocne wrażenie. Granie mocno nowatorskie na tamte czasy, lata 94-96. Wszystko na pełnej kurwie w oparach obłędu i dziwaczności. Nie ma tam może wirtuozerki, ale jest niesamowita pomysłowość instrumentalistów a Davis genialnie to uzupełnia popierdolonymi wokalizami. Chyba będzie trzeba polecieć z dyskografią od początku.

W sumie to mogę się podpisać rękoma i nogami.

Tymczasem wczoraj miał premierę nowy teledysk. 'Requiem' w ostatecznym rozrachunku to chyba najlepsza płyta po powrocie Heada.

[Blind]

Tak, Requiem to najlepsza płyta po powrocie Heada. Requiem > The Nothing >> The Serenity of Suffering = The Paradigm Shift.
No byłem we wtorek na koncercie i było, kurwa, zajebiście. Mały latynos dobrze zastępuje Fieldiego. Momentami perkusja z basem tak jebała, że czułem jak mi bebechy bulgoczą. Rozpoczęli od 'Falling Away From Me' i zakończyli 'Blind' (było kucane i po "AAAAARR JUUUU REDIIIIIIIIII" skakane). Z nowej płyty poleciał wyżej udostępniony wałek i jeszcze 'Start the Healing'. Z The Nothing poleciało 'Cold' (jak to pasuje na koncerty!!!), a z The Serenity of Suffering poleciało 'Insane'. Wieczór skradł i tak NO ONE'S THERE i medley IT'S ON/TRASH/DID MY TIME. Jeden z koncertów życia. Po 'A.D.I.D.A.S.' już miałem po gardle.
Koniec i bomba - a kto czytał, ten trąba.

[dj zakrystian]

Z nowszych to Serenity in Suffering najlepsze. Ostatnie dwie są dobre, ale przeprodukowane. Coś jak Nietykalni, tylko tam był jeszcze ten depresyjny klimat znany z Issues. Blame, Hollow to świetne numery były. Widać po powrocie Heada nabrali wiatru w żagle, bo radzą sobie dobrze mimo tylu lat na scenie.

[Szajtan]

Requiem Mass to wydana w tym roku EP-ka z nagranymi 3 lutego 2022 podczas występu zespołu w Hollywood United Methodist Church w Los Angeles.


1. "Start the Healing"
2. "Lost in the Grandeur"
3. "Hopeless and Beaten"
4. "Worst Is on Its Way"
5. "Let the Dark Do the Rest"

[CzłowiekMłot]

Chyba kolega zapomniał, ze pod szyldem Korn ukazało se również dubstepowe "Path Of Totality", które po ściągnięciu przesłuchałem jeden jedyny raz i po tym ja mnie zemdliło powędrowało do kosza by już nigdy nie zagościć w moim odtwarzaczu.

W ostatnim czasie bywałem wielokrotnie przywiązywany do krzesła pod groźbą amputacji czegośtam czymśtam i byłem zmuszany do słuchania tego albumu.
Wobec tego muszę przeprosić się z wyżej wymienionym materiałem i przyznać, iż nadaje się on do słuchania. 6/10.

[Szajtan]

W lipcu, w przyszłym roku wystąpią w Polsce. Org. Live Nation Polska.

[darnoksss]

Totalnie mam wyjebana lachę na ten zespół, w sensie jego obecne dokonania. Nie mniej raz w roku odświeżam sobie ich pierwsze dwie płyty + Issues i bardzo mnie wtedy cieszy obcowanie z ich muzyką. Zdecydowanie jedna z ciekawszych grup mainstreamu lat 90tych.

[Szajtan]

Też nie jestem wielkim fanem, lubię kilka piosenek.

[blue_calx]

Kiedyś na empechujce miałem kilka kawałków, to prawda. Ale czym później, to tak jak @up i darnoksss. W gąszczu bandów jako nieopierzony parob kręciłem się po tym wszystkim i myślałem - o ja, ale motzne.
Chuja motzne. Znaczy nie no, początki może i ok, ale kastracja instrumentalna lub stawianie na eksperymenty dźwiękowe i jakieś wysrywy gębowe w stylu "umba uu bamba ira" czy płacz do mikrofonu zamiast solówek to już raczej na dłuższą metę mnie nie interesują. Być może mam to szczęście, że nie spotkało mnie tyle złego, by móc się utożsamiać z podmiotem liryczny, choć klimat piwniczno-metamfetaminowy da się odczuć.
Kiedyś to przerobię jeszcze raz i może wtedy się wypowiem. Ale ze 4 do 5 hiciorów znam i lubię.

[pit]

Nawet nieźle i wyszło. Brzmi jak Korn, brzmi jak Faith No More.

[kurz]

Mam problem z takimi grupami. Wszystko jest ok dopóki nie zaczyna się czysty (za)śpiew. Wówczas przestaję im wierzyć, a to praktycznie jest dla mnie dyskwalifikacja muzy. Zerojedynkowo.
W SOAD od początku wiadomo, że faceci się popisują i robią to fenomenalnie. Nikt niczego nie udaje.
W Deftones czuć romantyczną duszę wiecznego prawiczka. Nie każdego stać na takie uzewnętrznienie.
Korn mi śmierdzi emocjonalnym fałszem. Nie cierpię tego.

[Blind]

Nie każdego stać na takie uzewnętrznienie.
Korn mi śmierdzi emocjonalnym fałszem. Nie cierpię tego.

No a Jonathan na pierwszych płytach się właśnie uzewnętrznił najbardziej. Nie wiem czy znasz jego biografię, ale gdy się ją pozna, to całość nabiera większego sensu. No i nie wiem czy śledziłeś teksty czy skupiasz się jedynie na ekspresji wokalnej, ale właściwie gdzieś od Korn aż do Issues to było jedno wielkie obnażenie się emocjonalne. Na debiucie tak się obnażył, że aż na dwójce w No Place to Hide temat tego obnażenia się emocjonalnego porusza. Ja zawsze bardziej wierzę komuś, kto w tekstach odnosi się do swoich przeżyć oraz emocji, niż gdy wciela się w aktora i porusza tematy niezwiązane ze swoimi przeżyciami i emocjami.

A w przypadku Korna takie utwory to m.in. Divine, Faget, Daddy, Good God, Mr. Rogers, Kill You, Dead Bodies Everywhere czy My Gift To You.

[dj zakrystian]

Pamiętam jak dziś okoliczności w jakich poznałem Korn. Był rok 1996 i na Mtv puszczali często Adidas i No place to hide. Wkurwiało mnie to dziwactwo i chciałem ukochanego Selera. W tym czasie grałem na grubym w lokalnej kapeli punkowej i perkusista, dobry ziom, podczas rozpracowywania kolejnego jabola, rzekł w te słowy: ale weź tego posłuchaj na spokojnie, bez uprzedzeń! To wchuj dobre granie jest i mroczne i pojebane! No i zastosowałem się do wskazówek jegomościa. Od tej pory piliśmy pryty przy Kornie.