Tiamat

[DiabelskiDom]

Wydawało mi się, że powyższa wypowiedź jest jasna. Tam nie ma nic niezrozumiałego, mam wrażenie, jak również nie ma nic o tym, że nie interesuje mnie, czy będzie grać lepiej czy gorzej, gdy ją kupię. Jednak ponieważ jestem uczynny i skory do pomocy, to wyciągnę samo sedno zagadnienia, o które pytasz:

Jak kupuję płytę, to ona ma grać i wyglądać, z poprawką oczywiście na jej wiek bądź rzadkość. No i priorytetowe jest uwielbienie danego wydawnictwa. Jeśli z czasem zauważę, że jakość się pogorszyła od eksploatacji to trudno, nie wyrzucę jak śmiecia

Mam nadzieję, że pomogłem.

[yog]

Jeśli masz poprawkę na to, jak płyta ma grać ze względu na wiek, to chyba nie słyszałeś starych płyt w porządnym stanie. To jest where prawdziwe winylarstwo is at. Jak dla mnie, to ważne jest, jak i czy płyta będzie grała po tym, jak jej posłucham 30 razy, ale może to taki snobizm?

Edit: Żeby nie było tylko offtopa, to napiszę parę słów z shouta wyjętych, jak @Pioniere stwierdził, że woli Treblinkę od deathowego Tiamatu, ale i Wildhoney woli, co @brzask skomentował, że nie ma w nim romantyka.

Mi się wydaje, że najwięcej romantyzmu jest w A Deeper Kind of Slumber, taki jest ten album jak ciepły uścisk ukochanej w bezsenną noc, a poza tym, to też chyba wolę Treblinkę od Tiamatów 1-3, gdzie jest z 4-5 hitów, ale tak całościowo, to jednak sporo tam kwadratury i przynudzania. Od Wildhoney zaczyna się ten najlepszy, kwasowo-progresywny Tiamat i ta działalność trwa dość długo, bo do Amanethes sprzed 16 czy 17 lat. Ostatnia płyta mi się nie podobała, jak wyszła i chyba nigdy do niej nie wróciłem. Może kiedyś jeszcze się i do niej przekonam. Pewnie większość z tych rzeczy już tu pisałem, ale może kogoś zachęci do kłótni.

[DiabelskiDom]

Dalej nie rozumiem po co to wypracowanie z sugerowaniem co kto słyszał, bądź nie, skoro z zacytowanego z samego siebie fragmenu jasno wynika moje stanowisko. Ale to może ten nieistniejący snobizm

Co do Tiamatu, ja się mogę zawsze pokłócić, zwłaszcza, jeśli ktoś pierdoli farmazony i wywyższa tani romantyzm, nad granie konkretu Clouds wyrywa się z kwadratowego grania z płyt 1-2 ale już przymierza się, ustawia powoli w kierunku klimatoszenia i pinkflojdowego gotykowania z Wildhoney. Które oczywiście jest dobrą płytą, ale właśnie jeśli mówić o niej w kontekście pierwszej jej połowy. Następny w kolejności album zaś, to już smętne gotycko-rockowanie, które jeśli ktoś lubi sobie dopowiadać romantyczne historyjki i tulić szmaciane laleczki w zapłakane noce to pewnie i sztos, ale ja jednak wolę te motoryczny, przebojowy death/doom metal z Chmurek. Co kto lubi, ja nie bronię.

[brzask]

Mi się wydaje, że najwięcej romantyzmu jest w A Deeper Kind of Slumber,

Tak, wybitna to płyta. A przyznam się Wam, że dojrzewałem do niej powoli bo jak na początku pożyczyłem od kumpla to nie zrobiła na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia (na 17-latku dokładnie)..., co więcej, stwierdziłem że to jakieś takie za delikatne, no bo gdzie się podziały te momenty z growlem itd.. To był ten sam okres kiedy posłuchałem np też In The Woods Heart of the Ages - i tu podobnie było. Ale z każdym rokiem te płyty stawały się dla mnie lepsze odsłaniając wszystkie swe smaczki... i w którymś momencie uzyskały status kultowych !:) By była jasność - to nie tak że człowiek słuchał do bólu po 15x z rzędu tylko po to, by się spodobały. Nie, te płyty leżały sobie i czekały po prostu na lepszy moment/czas.

[yog]

Clouds to cios, jak się ma kilkanaście lat i się przeżywa pierwszą poważniejszą miłość. Potem się z takiego grania wyrasta, bądź nie. Z wiekiem, Clouds staje się coraz bardziej wczorajszy, a A Deeper Kind of Slumber - coraz bardziej dzisiejszy.

[DiabelskiDom]

No właśnie jak miałem kilkanaście lat, to Clouds było takie se. Dopiero te jakieś dwa lata temu posłuchałem na nowo (jak i wszystkich) i doznałem olśnienia.

[yog]

W takim razie gratuluję pierwszej poważniejszej miłości! <zdejmuje kapelusz i kłania się wymachując nim zamaszyście>

[kurz]

Tiamat najlepszy Wildhoney.

Co do winyli, wklejka z netu:

Czy płyta niszczy się od częstego odtwarzania?

Smutny fakt jest taki, że każde odsłuchanie winylowego krążka przyczynia się do jego zużycia. Nie oznacza to oczywiście, że płyty powinno się tylko trzymać na półce i sięgać po nie od wielkiego święta, bo przecież służą one właśnie do słuchania muzyki. Niemniej trzeba pamiętać o tym, że winyle się starzeją. Utratę początkowej jakości dźwięku odczuwa się średnio po około 500-1000 odsłuchań. Liczba ta zależy zarówno od jakości wykonania samej płyty, jak i klasy używanego do odtwarzania dźwięku sprzętu, poza tym nie jest to od razu taki spadek, że płyta kompletnie do niczego się nie nadaje.

Wychodzi na to, że kolejne 2 czy 40 odtworzeń nie ma ogromnego znaczenia. Czyli w kontekście dalszych przesłuchań NM czy VG różni się nieznacznie. Różnica jest tylko w wartości początkowej, która pozostaje prawie taką samą po danych dwóch lub czterdziestu odsłuchach. Dalej czy VG jest ze względu na powiedzmy słaba jakość części i bardzo dobra reszty, czy cały LP jest równo podniszczony. Poza tym kwestia sprawdzonych sprzedawców, mam niemiecki sklep, sprzedający w 80% japonskie wydania glownie jazz i rock, nie zawiodłem się na nich nigdy, a kupuje praktycznie VG+ bo wiem, że jakość tych wydań z lat 60-ych do 80-ych wyprzedza większość nowek z obecnych reedycji o dwie długości. Nie zależy mi na FP, wystarczy mi winyl z epoki, bo to gwarantuje jakość nagrania.
Co do metalu, podam przykład; na alegroszu kupiłem kill em all za grosze, jakieś dwie dychy, z opisem że płyta jest w fatalnym stanie, brudna, zakurzona, ze strychu, od wujka z wojska lub dziadka marynarza handlującego dżinsami. Gościu jej chyba nie słuchał, bo po porządnym umyciu winyl gra jak satan przykazuje.
Ale, żeby nie było tak pięknie kupiłem od francuza bodajże Mingusa NM. Jakbym smażył porządną polską białą kiełbasę na ukraińskim oleju. Chujnia jednym słowem.
Zatem omijać Francuzów, brać od Niemców, bo blisko i nie kłamią, raczej niedowartościowują. Jeżeli japońskie wydania za drogie, to niemieckie, holenderskie, amerykańskie.
Reasumując wolę VG z epoki od dobrego sprzedawcy niż M z dzisiaj.

[Zsamot]

Clouds to cios, jak się ma kilkanaście lat i się przeżywa pierwszą poważniejszą miłość. Potem się z takiego grania wyrasta, bądź nie. Z wiekiem, Clouds staje się coraz bardziej wczorajszy, a A Deeper Kind of Slumber - coraz bardziej dzisiejszy.

Nie, ja nie wyrastam, a muszę przyznać, że Clouds i Deeper poznałem na bieżąco. Całkowicie inne obszary muzyczne. Deeper tak naprawdę polubiłem z 14 lat temu. Łatwo mi pamiętać, bo - oprócz pierwszego kawałka- reszto softy, których słuchałem, jak spędzałem czas z córka na hiper wczesnym etapie.
A że Clouds to bardziej podróż? No fakt, niewiele tak teraz gra kapel. "Moda" wybiła takie granie. mało kapel przetrwało. Z drugiej strony nie znam drugiego takiego "Deeper..." .

[HUMAN]

Ja chyba sprawdzę pózniejszy Tiamat bo zakończyłem na Wildhoney potem za miekkie i spokojne mi się wydawało . Tak szczerze powiedziawszy to nawet za dużo nowszych wydawnictw nie sprawdzałem , może pojedyńcze u twory lub urywki koncertów w necie .

[kataton88]

Sprawdzaj, sprawdzaj.

Jakkolwiek lubię wszystkie wczesne metalowe dokonania, Edlund jako rokmen jest dużo bardziej autentyczny.

[Vexatus]

Ja chyba sprawdzę pózniejszy Tiamat bo zakończyłem na Wildhoney

Moim zdaniem dużo nie straciłeś, bo "Wildhoney" to szczytowe osiągnięcie J. Edlunda. Piękno tego albumu jest w stanie docenić nawet taki rawblackmetalowy degenerat jak ja.

[yog]

Jego szczytowe osiągnięcia to Wildhoney i A Deeper Kind of Slumber, a później też było lepiej, niż wcześniej, więc straciłeś sporo świetnego granka, niekoniecznie metalowego.

[Zsamot]

Deeper to piękna podróż. Ale i następne albumy mają sporo do zaoferowania.
Na pewno warto je poznać, zapominając o płycie Clouds i Wildhoney. Po prostu jest to klimatyczna muzyka. Lider ma rewelacyjny głos i często potrafi go wykorzystać do po prostu ciekawej muzyki.

[dj zakrystian]

Tiamat nie ma słabej płyty. Z gotycko kowbojskich najlepsze chyba Judad Christ i Prey.

[yog]

Moim zdaniem Judas Christ, szczególnie z bonusowymi numerami dla wersji cd. Dla mnie tylko oczko niżej, niż Wildhoney i A Deeper Kind of Slumber.

[kataton88]

Na saneczkach-skeletonie jeszcze słabo pizga chłodem charakterystycznym dla ADKOS ("To have..." czy zamykacz "Lucy"). Rzadko wracam do tej płytki, bo zakatowałem ją w swoim czasie nie mniej niż "Wildhoney", ale obiektywnie jest równiutka z kilkoma ciosami. Coverek też wyszedł wcale przyjemnie. Najsłabszy oczywiście "Brighter...", ale i tak o niebo lepszy niż wiadomy kawałek z Judasza.

Do "Prey" trzeba mieć klimat, dobry humor, ochotę na słodycze, a najlepiej jeszcze kobitę w erotycznym wdzianku leżącą w łóżku. Rzadko mam ostatnio takową w swoim wyrze, a dobry humor i ochotę na słodycze jeszcze rzadziej.

Reasumując, jak mnie najdzie na Tiamaty, to ostatnimi laty zazwyczaj sięgam po "Amanethes".

Zachwytów "Judaszem" nigdy nie pojmę. Nie wiem, czy w kategorii "najgorsza płyta w dysko" wybrałbym ją czy ostatnią. Chyba jednak ostatnią, bo na Judaszu było trochę fajnych liryków.