Amorphis

[yog]

Cepelia to poniekąd ich znak rozpoznawczy, mnie bardzo bawi, jak na tych ich późniejszych płytach co chwila się przeplata totalna wiocha z pinkflojdowankiem i ma to jakiś swój urok.

[dj zakrystian]

Cepelia to poniekąd ich znak rozpoznawczy, mnie bardzo bawi, jak na tych ich późniejszych płytach co chwila się przeplata totalna wiocha z pinkflojdowankiem i ma to jakiś swój urok.

O właśnie. Dobrze to ująłeś. Pozniejszy Amorphis balansuje na granicy kiczu, ale jest to kicz natchniony. Te wieśniackie melodie mają jednak swój sznyt i niepowtarzalną fińską nostalgię.

[Zsamot]

Zawsze łączenie innych światów muzycznych może powodować taki odbiór. Ale też w tym tkwi urok metalu, że z odwaga i naiwnością nastolatka łączy takie skrajne rzeczy.

[brzask]

Nigdy nie rozumiem tego "nie wytrzymała..."[płyta czasu]. Jak wywołuje emocje, to jest ok. A takie "Tales..." czy "Elegy", to wielbię. Bezgranicznie.

Tak jak napisałem lubię i raz na jakiś czas odkurzam, ale nie wywołują one u mnie obecnie aż tylu emocji co inne płyty z tamtego okresu których wtedy nie doceniałem lub od których się wtedy odbiłem ...i do których dojrzałem kilka lat później - mam tu na myśli ,by nie odbiegać zbyt daleko od stylu, choćby taki Winter czy diSEMBOWELMENT
- krążki powiedzmy niemainstreamowe i duużo mniej dostępne (i przystępne) dla 14/15to latka. Dlatego subiektywnie w moim rankingu stawiam je obecnie znacznie wyżej i to ich dużo częściej słucham, świetnie się uzupełniają z nowszymi rzeczami, które aktualnie wychodzą - poprostu są bardziej nieśmiertelne i tyle.