Miles Davis

[Pan Efilnikufesin]

Dmuchał w trąbkę, dmuchał panienki. Już nie żyje.
Kupuje płyty, już parę sztuk mam, poznaję, poznaję, poznaję, no i kurwa niektóre pozycje są tak wyjebane w kosmos ze nie mogę się pozbierać.

Linka do ubogiej dyskografii: https://en.wikipedia.org/wiki/Miles_Davis_discography

[yog]

Tyle hajsu na jego występach się sypało na scenę, że aż potrzebował portfel do trąbki przytwierdzić, żeby nie tracić go z oczu?

Coś słyszałem parę razy, ale raczej niesamowicie się nie skupiałem nigdy. Ładnie brzmi, ale nie ogarniam zupełnie o co chodzi.

[pit]

Bitches Brew, Sketches of Spain i On The Corner - gdzie rżnie z niemieckiej awangardy, to moje ulubione płyty Milesa, wolę jednak Ornette Coleman i Sun Ra

[pp3088]

Jazz to jedyny z gatunków "czarnej muzy", który lubię i szanuję. A Miles Davis to zdecydowane szczyty artystyczne w tej dziedzinie. Dziś już legenda.

Najbardziej lubię Sketches Of Spain(genialny album), Kind Of Blue i soundtrack do "Ascenseur pour l'échafaud". Ten ostatni może wydawać się dziwnym wyborem, ale to taki proto-jazz noir. Jazz noir aka dark jazz to mój ulubiony obok smooth jazzu i avantu podgatunek, dlatego niezmiernie szanuję ten album.

Znam jeszcze z 2 albumy i wstyd mi. Nie mam specjalnie czasu na poznawanie całej dyskografii, a szkoda - bo prawie wszystko co wydał jest co najmniej dobre.

[kurz]

niektóre pozycje są tak wyjebane w kosmos ze nie mogę się pozbierać.

Bóg i szatan w jednej osobie.

Bitches Brew, A Tribute to Jack Johnson, On The Corner. Kiedyś się odbiłem od albumu z lat 90-ych Decoy, no ale wtedy to miał chyba z 200 lat.

[porwanie w satanistanie]

No, ten finisz w latach 80.nie był zbyt dobry, za mięciutkie to, za popowe, chociaż ma sympatyczne momenty. U mnie tak wyszło, że od tego zaczynałem (kaseta z "You're Under Arrest na jednej i "Aurą" na drugiej stronie) i mam sentyment

Ale, ale - gdyby ktoś przegapił, to wyszło w zeszłym roku, oprócz raczej słabego zaginionego "Rubberband", ZAJEBISTE, zaginione dotąd live z okresu około-bitches-brew, "The Lost Quintet" z nagraniami w składzie Holland/ DeJohnette/ Corea/ Shorter/ Davis, miazga!

[kurz]

No, ten finisz w latach 80.

Faktycznie, to 84 rok. Ale!, może w tych czasach lepszy Alzheimer od innych spraw..

Ale, ale - gdyby ktoś przegapił, to wyszło w zeszłym roku, oprócz raczej słabego zaginionego "Rubberband", ZAJEBISTE, zaginione dotąd live z okresu około-bitches-brew, "The Lost Quintet" z nagraniami w składzie Holland/ DeJohnette/ Corea/ Shorter/ Davis, miazga!

Właśnie słucham miksa Live-Evil i nagrania na żywo są totalnie żywiołowe. Na pewno wkrótce poleci to co podałeś. Ostrzę zębiska!

[porwanie w satanistanie]

Prawda, Live-Evil to zajebisty materiał, jest żywioł. BTW - zajebiscie warto uwagi są wydawnictwa typu "The Complete XXX Sessions...", które tak naprawdę rzadko zawierają faktycznie kompletne sesje do danej płyty, przeważnie są tam też inne materiały, ale takie "The Complete Jack Johnson Sessions" to totalna zajebioza, chyba najlepszy zestaw tego typu ze wszystkich.

[Pan Efilnikufesin]

Kto nie zna ten pizda!!!!!!!!!!

[kurz]

The Lost Septet; wyśmienity materiał. Co kilka dni wracam.

[porwanie w satanistanie]

Prawda, zajebisty. "Lost Quintet" też mocarny, a ma wyjść jeszcze trzeci album z tej serii. Zdziwiłem się, gdy doczytałem, że to wszystko unofficial.

[kurz]

Też się zdziwiłem, co mnie nie powstrzymało przed zakupem LP Lost Quintet - gra miodnie. Lost Septet troszkę bardziej mnie rusza, ale to kwestie bardzo subiektywne.

Te materiały są tak świeże, jakby były nagrane dzisiaj. Lubię obecny jazz, ale jak odpalam materiały z TAMTYCH czasów, to ciężko mi się od nich oderwać, praktycznie słucham tylko tego, dlatego takie albumy jak te "zagubione" od mistrzów typu Miles czy Trane zawsze wzbudzają moją ekscytację. Pewnie tak ma większość fanów..

[Pan Efilnikufesin]

Kupilem dzisiaj w ciemno.Podwojny sedes to jest.I slucham wlasnie.I grube wiory mi leca z glosnikow.

[pit]

Słuchałem sobie ostatnio Dark Magus i nie mogę się zdecydować czy to znakomita napierdalanka, czy Miles osiadł na laurach. Jednego jestem pewien: deley na trąbce jest tak przesadzony, że daje niemal komiczny efekt.

[Elementw]

Po , sukach" to ja już nic nie rozumię.

[pit]

Po sukach pojawia się "On the Corner" - funky Karlheinz Stockhausen.

[dj zakrystian]

Bitches Brew zajebiste. Mocno awangardowo a przy tym psychodelicznie. Ta trąbka z pogłosem ryje beret. Prawdziwy jazz covidiański, nie jakaś popierdółka.
Zna kto podobne płyty?

[kurz]

Cały elektryczny okres milesa ogarnij. W pyte płyt. 100% dobrych. Na początek najlepiej silent Way (początki, ale warto), Jacka johnsona i on The corner. Get up with it tez walniete, No a potem koncertówki fillmore west i east, agharta, live evil i Lost albums (powyżej w postach są)

[porwanie w satanistanie]

Cały elektryczny okres milesa ogarnij.

...no nie wiem, w tym okresie są też płyty z lat 80

Bitches Brew zajebiste. Mocno awangardowo a przy tym psychodelicznie. Ta trąbka z pogłosem ryje beret. Prawdziwy jazz covidiański, nie jakaś popierdółka.
Zna kto podobne płyty?

Jack Johnson (najlepiej jako The Complete Jack Johnson Sessions), Live-Evil, Fillmore... Z podobnych płyt nie Davisa - totalnie zajebisty jest Sextant od Hancocka.

[kurz]

Cały elektryczny okres milesa ogarnij.

...no nie wiem, w tym okresie są też płyty z lat 80

No tak..

A zatem errata: ... Bez lat 80-ych

Jack Johnson (najlepiej jako The Complete Jack Johnson Sessions), Live-Evil, Fillmore... Z podobnych płyt nie Davisa - totalnie zajebisty jest Sextant od Hancocka.

Sextant mam na płycie z epoki. Ostatnio się tym zachwycałem. Z Hancocka Crossings tez ładnie wybrzmiewa.

Taki wykurwisty psychodeliczny jazz to jednak Miles, nie znam płyt które by dorastały poziomem zajebistosci do jego dział. Cały jazzrock poszedł raczej w przebojowość i raczej elementy jazzu w eksperymentalnych grupach typu Can, Magma, Embryo czy nawet King Crimson są bliższe temu co nagrywał MD. Zresztą jak się słucha muzy z początku lat 70-ych, to te różnice; rock, jazz, awangarda, a także klasyka, się bardzo zacierają. Mam wrażenie, że te wszystkie terminy to wymysł dzisiejszych czasów, a wówczas muzycy po prostu grali to, co chcieli, bez podziałów na to, co grają, bez prób nazywania tego.

[Pioniere]

Mam wrażenie, że te wszystkie terminy to wymysł dzisiejszych czasów, a wówczas muzycy po prostu grali to, co chcieli, bez podziałów na to, co grają, bez prób nazywania tego.

Poczytaj se Jazz Forum z lat '60, '70, '80, a szybko zmienisz zdanie - trochę tego mam.

[dj zakrystian]

Dzięki za polecankę. Szukam ostatnio właśnie w klimatach jazzowych, ale nie soft czy pop jazz, tylko ten bardziej awangardowy jak Davis na Bitches Brew właśnie. A może wujek Efil coś zapoda? Zdaje się największy miłośnik porytej muzy na forum. Tym forum.

[kurz]

Mam wrażenie, że te wszystkie terminy to wymysł dzisiejszych czasów, a wówczas muzycy po prostu grali to, co chcieli, bez podziałów na to, co grają, bez prób nazywania tego.

Poczytaj se Jazz Forum z lat '60, '70, '80, a szybko zmienisz zdanie - trochę tego mam.

Chodziło bardziej o wrażenie, to jak zmieniała się muzyka, jaki był dobór instrumentów, jak to wszystko się przenikało; jazz z rockiem itp., wiadomo ze człowiek dąży do kategoryzacji, nawet szufladkowania, bo to ułatwia życie (zresztą za 20-30 lat to co dzisiaj jest grane i opisywane przez milion tagów, całkiem możliwe że też będzie nazwane prosto i czytelnie).

A jazz wówczas był jeszcze dominującym gatunkiem muzycznym, to i rozkminy jak się powinny nazywać nowopowstające style, było co niemiara (choćby free jazz, co w końcu nazwa powstała od albumu Colemana).

To w ogóle temat do szerszej dyskusji, według mnie bardzo ciekawy temat, nawet kiedyś miałem się zapytać na forum, czy ktoś nie zna jakiejś fajnej książki, gdzie byłby opisany rozwój muzyki, ale właśnie bez szufladkowania, tylko z całym opisem tych fluktuacji.

PS. @Pioniere ty w temacie o Milesie Davisie? Ho ho...
PS2. Te Jazz Forumy z lat 60 i 70-ych, nie powiem, poczytałbym z wielką chęcią..

Dzięki za polecankę. Szukam ostatnio właśnie w klimatach jazzowych, ale nie soft czy pop jazz, tylko ten bardziej awangardowy jak Davis na Bitches Brew właśnie. A może wujek Efil coś zapoda? Zdaje się największy miłośnik porytej muzy na forum. Tym forum.

Sorki za post pod postem, ale jak szukasz porytego jazzu, to kierunek free jazz: Cecil Taylor, Albert Ayler, późny John Coltrane, wszystko przełom lat 60/70-ych plus europejczycy; Brötzmann, Schlippenbach. No i Sun Ra, wszystko oprócz początku.

Już się nie odzywam, oddaje pole wezwanemu Efilowi.

[Pan Efilnikufesin]

Kto nie zna ten pizda!!!!!!!!!!

@dj zakrystian

[porwanie w satanistanie]

Sextant mam na płycie z epoki. Ostatnio się tym zachwycałem. Z Hancocka Crossings tez ładnie wybrzmiewa.

W ogóle cały ten okres Mwandishi jest zajebisty, szkoda że to tylko trzy albumy studyjne i... kurde, sa w ogóle jakieś porządne nagrania live tamtego składu?

EDIT: o, jednak są!

Ja ostatnio odkryłem zajebistość Seven Steps To Heaven. To jest właśnie wspaniałe w tej dyskografii: bierzesz jakiś teoretycznie zupełnie poboczny, w sumie mało istotny album, którym mało kto się interesuje, odpalasz w samotności... i okazuje się, że to po prostu piękne granie bez ciśnienia na cokolwiek.

[kurz]

Tego albumu nie znam, ale skoro polecasz, to w odpowiedniej chwili poleci.

Z takich niezobowiązujących, nieodkrywczych, ale bardzo przyjemnie płynących albumów to seria Cookin Relaxin Workin Steamin bardzo mi podchodzi.

[porwanie w satanistanie]

Z takich niezobowiązujących, nieodkrywczych, ale bardzo przyjemnie płynących albumów to seria Cookin Relaxin Workin Steamin bardzo mi podchodzi.

No, te to akurat gdy wychodziły były odkrywcze, to był w zasadzie nowy poziom hard bopu - i pomyśleć, że te wiekopomne dzieła nagrali w dwa wieczory, żeby uwolnić się od niewygodnego kontraktu A że przyjemnie płynące to bez wątpienia prawda.

Tego albumu nie znam, ale skoro polecasz, to w odpowiedniej chwili poleci.

Znaczy - polecam studyjny Mwandishi, który wspólnie z Crossings i Sextant tworzy IMO najlepszy okres Hancocka. Tego koncertu, co wstawiłem, to nie wiem jeszcze, na pierwszy rzut ucha aż takie dobre to nie jest.

[kurz]

... Cookin Relaxin Workin Steamin ...

No, te to akurat gdy wychodziły były odkrywcze, to był w zasadzie nowy poziom hard bopu - i pomyśleć, że te wiekopomne dzieła nagrali w dwa wieczory, żeby uwolnić się od niewygodnego kontraktu A że przyjemnie płynące to bez wątpienia prawda.

Mniejsza o większość; chociaż prawdopodobnie jakby były wydane bezpośrednio po nagraniach, to status odkrywczości byłby level wyżej.

Tego albumu nie znam, ale skoro polecasz, to w odpowiedniej chwili poleci.

Znaczy - polecam studyjny Mwandishi, który wspólnie z Crossings i Sextant tworzy IMO najlepszy okres Hancocka. Tego koncertu, co wstawiłem, to nie wiem jeszcze, na pierwszy rzut ucha aż takie dobre to nie jest.

Tutaj pisałem o Seven Steps To Heaven.

Jaśli chodzi o Hancocka to oczywiście z mojej strony pełna zgoda; ten okres najbardziej zajebisty - i zobacz co potrafił Miles wydobyć z muzyka; nawet po "rozstaniu" ślad pozostał i drążył tak mocno, że z rozpędu facet nagrywa TAKIE albumy. Bo umówmy się Head Hunters, mino tego że jest prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalnym albumem Herbiego, to już nie ten poziom - jak dla mnie zbyt funkowe w taki sposób, którego nie potrafię zdzierżyć. A im dalej w las tym gorzej.

Wpływ Davisa na muzykę rozrywkową jest niepodważalny, jak dla mnie okres elektryczny/psychodeliczny to jednak kwintesencja tego co zrobił. Dobrze się wpasował w czasy; ten cały tygiel wymieszanych ze sobą różności: psychodelia, jazz, hard, itd., itp.

Ciekawe dlaczego nie lubił Free Jazzu i nigdy tego stylu nie eksplorował? Mam taką teorię, że uważał to za ścianę rozwoju jazzu i poniekąd mógłbym to zrozumieć, słuchając takiego Om Trane'a czy Machine Gun Brotzmanna.. To oczywiście tylko teoria, i jak każda teoria jest gówno warta, ale lele...

[dj zakrystian]

Wczoraj Bitches Brew ukończyło 52 lata. Płyta pomnik i apel do władz i do społeczeństwa. Fundament covidiańskiego jazzu. Nic innego dziś nie poleci, tylko Miles. Dla mnie chyba najlepsze co stworzył, przy sporym udziale producenta rzecz jasna. Jazz kurwa!

[CzłowiekMłot]

Nie sądziłem, że korzenie covidmusic sięgają tak głęboko w przeszłość, włączam zatem z yewtuba, pewnie będzie fajnie.

Edit:

Puściłem sobie ten oto fragment, by się trochę odchamić. Niby fajna spokojna nutka, ładne to wszystko, parę spoko motywów, jakby na modlę Emerson Lake Palmer nawet, ale nie dam rady przesłuchać całego albumu.

Dziś idę na koncert zespołu jazzowego, ale nie dla fanów jazzu, standardowy gatunek jednak nie dla mnie na dłuższą metę, kunszt doceniam żeby nie było.

[dj zakrystian]

Posłuchaj tytułowego, koniecznie w maseczce! No nie jest to jakaś nachalna kakofonia czy awangarda na siłę, ale klimat covidiański jest!

[pit]

Albo posłuchaj tego coveru:

Gdybym miał wybrać najlepszego Milesa wahałbym się między "Bitches Brew", a "On the Corner". Poza tym jest jeszcze ambient "Sorcerer" i noise rock z "Dark Magus".

[kurz]

Najlepszy Miles to Kind of Blue, albo Tribute to Jack Johnson, albo któraś z porąbanych koncertówek z Fillmore, Get Up With It też rąbie w czachę, cała seria przed rozpoczęciem okresu elektrycznego, typu Nefertiti czy Silent Way mocno bardzo dobre. Chujek dużo dobrego staffu nagrał.

[dj zakrystian]

Najlepszy Miles to Kind of Blue, albo Tribute to Jack Johnson, albo któraś z porąbanych koncertówek z Fillmore, Get Up With It też rąbie w czachę, cała seria przed rozpoczęciem okresu elektrycznego, typu Nefertiti czy Silent Way mocno bardzo dobre. Chujek dużo dobrego staffu nagrał.

Jeszcze Birth of Cool bym dorzucił. A Miles elektryczny jak najbardziej mi pasuje, nawet te niby komercyjne zapędy z lat 80-tych.

[Szajtan]

Wczoraj minęła 50. rocznica wydania On the Corner. To album prawdziwie awangardowy, wizjonerski, wyprzedający swój czas o co najmniej dekadę. Niezwykle inspirujący dla późniejszych twórców ambitnego jazzu i funku, ale też post-punku, hip hopu i muzyki elektronicznej.W całości zarejestrowany na żywo, przy użyciu tradycyjnych instrumentów i metod.

[porwanie w satanistanie]

Genialny album, a warto dodać, że 6-płytowy box The Complete On the Corner Sessions to obok The Complete Jack Johnson Sessions jedna z najlepszych, jeśli nie najlepsza z tych davisowych "kompletnych sesji", choć de facto nie jest to tylko materiał z sesji związanych z tym albumem, ale kompilacja muzyki z bodaj trzech lat

W całości zarejestrowany na żywo, przy użyciu tradycyjnych instrumentów i metod.

No nie wiem... to, co słyszymy, to przecież niespełna godzinna mozaika z fragmentów wyciętych z wielogodzinnych improwizacji, twórczo poprzestawianych, z nakładkami i różnymi eksperymentami produkcyjnymi. Rejestracja żywego grania owszem, było tu podstawą, ale to jest już płyta mocno "producencka".

[pit]

Nagrane na żywo, ale później w grę wchodzą mocne preparacje. Fucking Karlheinz Stockhausen stuff.

[kurz]

Słucham czteropaku nagranego, aby wypełnić kontrakt z Prestige, przed odejściem do Columbii, w dwóch sesjach, maj, październik 56 roku i tak sobie myślę, że owszem późny „elektroniczny” dorobek Davisa jest ekscytujący, ale to co wyprawiał wcześniej, także na tych albumach jest niesamowite. Weszli (Miles Davis jako lider Quintetu, John Coltrane, Red Garlands, Paul Chambers, „Philly” Jo Jones) do studia, pojamowali, pobawili się i nagrali arcydzieła.

Cookin / Workin / Relaxin / Steamin

Według mnie najlepiej w tym przypadku zacząć od ostatniej sesji czyli Cookin.

[kurz]

Za mało ostatnio Milesa.

Fantastyczna koncertówka z dwóch nocy w Plagged Nickel Club w Chicago. 1965 jesień.

lub jak ktoś woli playlista tuby:

https://www.youtube.com/playlist?list=P ... Wz0tRu9Qyb

[kurz]

A jeszcze lepiej to. 7,5 godziny jazdy bez trzymanki.

https://youtube.com/playlist?list=PLo5z ... PhXw4b674y

[deathwhore]

Mnie tak naprawdę wchodzi późny Davis, ten z lat 80, z Marcusem Millerem. Prawie disco. Po You're Under Arrest wpadło dziś Tutu. Czuję, że to niedobrze, bo ciągnie do kupowania kolejnych nagrań.

[kurz]

Też lubię. We want miles i doo bop są ekstra. Totalny luz. Klasa. Chyba mój ulubiony artysta, zresztą mam z kilkanaście winyli gościa.

[porwanie w satanistanie]

Mnie tak naprawdę wchodzi późny Davis, ten z lat 80, z Marcusem Millerem.

Ja właśnie o d tego zacząłem, kolega mnie zapoznał nagrywając mi kasetę, którą mam zresztą do dziś, gdzie na jednej stronie było (niecałe) You're Under Arrest a na drugiej (też niecała) Aura. Tak bardzo kojarzyłem przez to z początku Milesa Davisa jako gościa z lat 80., że jak ten sam kolega uraczył mnie Kind of Blue, to przez jakiś czas myślałem, że to jest tylko stylizowane na brzmienie z lat 50.

Edit: kurde, widzę, że już tę kasetę wyżej wspominałem. No demencja...

Wiem, że ten ostatni okres Davisa jest przez koneserów powszechnie jebany, ale ja bardzo lubię. Choć jeśli rozpatrywać (zajebisty) Doo-bop jak płytę wpływową, to mam wrażenie, że wpłynęła ona głównie na muzykę odtwarzaną w H&M i Biedronkach

[pit]

Obok "Buried Secrets" to imo najlepszy ambient jaki wyduszono z jazzu. Za oba odpowiedzialny jest Bill.

[porwanie w satanistanie]

Nie znam, na pierwszy rzut ucha brzmi b.ciekawie, będzie badane, dzięki

[kurz]

Powrotne Waters babies też jest świetne.

Edit. Też posłucham Panthalassy, rzuciłem uchem i brzmi jak Davis przefiltrowany przez Davisa przefiltrowany przez kolejne coś tam coś tam.

No ale rozumiem, hołd mistrzowi i takie tam.

[edi_gein]

Takie z bardziej zacnych wydań.

[kurz]

Jak się chwalimy, to chwalimy



Kind, Ascenseur, Corner reedycje z obecnych czasów, Lost Quintet wiadomo świeżynka, reszta epoka.

[edi_gein]

Zuch.

[kurz]

Prawie harcerz