Jazz. Ogólnie tak...

[Pan Efilnikufesin]

Taki album się nagrał w 1960 roku.

Ja mam reedycję z 1975. Bez plakatu.

Płyta cienka ale dźwięk gruby.

Na kawałkach 'Brainwashed' i 'Straight, No Chaser' Buddy bardzo ładnie pokazał jak się obsługuje perkę.

[pit]

[porwanie w satanistanie]

Skończyłem wczoraj wreszcie grubaśną biografię Monka, dobry był herbatnik. Muzyka genialna, acz szczególnie słuchaniu wykonań solowych w niewyrobionym uchu rezonuje przez jakiś czas "Kurwa, czemu on się tak upiera, żeby psuć ładne melodie?'

a tu już jazda po całości, cała kapela doświadczonych kotów miała problem z ogarnięciem taktów :

[pit]

Oglądałem ostatnio trochę miniatur Harry'ego E. Smitha i obok Dizzy'ego Gillespiego muzyka Monka często robi za podkład. Dobra rzecz.

Pierwszy Parker który podoba mi się bez żadnych zastrzeżeń:

[porwanie w satanistanie]

Pierwszy Parker który podoba mi się bez żadnych zastrzeżeń:

No właśnie, ja też mam z Parkerem tak trochę pod górkę i w ogóle z tym wczesnym bebopem. Ta płyta to już nieco późniejszy okres i faktycznie jest całościowo mocno OK, ale na wcześniejszych zbyt często mam wrażenie, że słucham dość sztampowo grającego bandu z jednym jasnym punktem, Wiadomo niby, że te sesje z drugiej połowy lat 40. dla Dial i Savoy to jego rzeczy najbardziej przełomowe, albo... no kurde, jakoś tak nie do końca to do mnie przemawia. Co ciekawe, sesje Monka z podobnego okresu czy muzyka Milesa z "Birth Of Cool" siedzą mi w sumie bez zastrzeżeń.

Chociaż nie: irytują mnie kawałki, w których pojawiają się wokaliści. Wokalistyka jazzowa z tamtych czasów to dla mnie porażka po całości

Smutne trochę, że ze względu na ograniczenia techniczne (długość pojedynczych kawałków) ta era jazzu nie została właściwie udokumentowana, a te wczesne bebopowe nagrania należy traktować raczej jak sampler tego, co wtedy faktycznie robili, niż dokument czasów czy działa w zamierzonym kształcie. Pisał o tym w swojej biografii Davis, którego frustrowało, że zamiast pograć tak, jak faktycznie robili to na koncertach, w studio każdy dostawał na swoje solo raptem parę taktów i musiał spadać, stąd też to dość dziwne wycinanie kawałków jakby w środku akcji. Na tym “Jam Session” z 1952 muzycy mogli już swoje improwizacje nagrać i różnica na plus jest ogromna.

[pit]

Przypomina mi to "The Famous 1938 Carnegie Hall Jazz Concert", od czasu pierwszego wydania na placku w 1950 działy się jakieś niesamowite fikołki z miksem. Do dziś część słuchaczy twierdzi, że nagranie nie ma nic wspólnego z oryginalnym występem.

[porwanie w satanistanie]

Ciekawa historia, nie słyszałem o tym.

Swoja drogą - dla przeciętnego fana metalu/rocka wejście w świat jazzowych dyskografii nie jest łatwe. Często najważniejsze nie są nagrania studyjne, tylko live, albumy to często kompilacje z paru sesji, na kolejnych płytach pojawiają się kolejne wariacje na temat tych samych tytułów (weźmy choćby dyskografię Monka,...), w okresie klasycznym rzadko mamy zespoły jako takie, raczej zestawy typu KTOŚTAM i KTOŚTAM albo KWARTET/KWINTET/SEKSTET KOGOŚTAM, ciągłe efemeryczne kolaboracje, trudności z przypisaniem danej płyty do dyskografii konkretnego artysty (bywa, że nawet w wymiarze oficjalnym zmienia się to z wydania na wydanie, także ze względów marketingowych), sztuczne rozbudowywanie dyskografii (np. wydawanie przez Prestige "nowych" płyt Coltrane'a po tym, jak od nich odszedł i odniósł sukces, w istocie będących zapisami wszystkich możliwych sesji, w których wziął udział jako muzyk sesyjny)... Trochę tego jest

[pit]

- smaczny jazz z wokalami, Steve Lacy i Brion Gysin - ten malarz

[kurz]

Aktualnie zakochuję się w najnowszym Shabaka:

[pit]

Jeśli chodzi o tradycyjno-duchowo-trybalny jazz, to ja zatrzymałem się na Sandersie i Mulatu Astakate. Żona Coltrane'a nie weszła, a Sun Ra klasyfikuje jako muzyczny retro-futuryzm.

[porwanie w satanistanie]

O, to ja mam odwrotnie akurat. Sanders nie za bardzo mi wchodzi, w sensie spoko, czasem posłucham, ale muszę mieć naprawdę życzliwy nastrój, żeby o tym podśpiewywaniu, że creator has a master plan nie pomyślał sobie “dobra, to już trochę przesada”, natomiast płyty Alicji - w tym te z Sandersem - wchodzą mi gładko, bardzo mi się podoba to, jaki mają groove, momentami brzmi to jak jakieś psytrance z lat 70

A Mulatu Astakate to w ogóle nie wiem, kto to jest, chociaż mam google i zaraz pewnie będę wiedział

Aktualnie zakochuję się w najnowszym Shabaka:

Zajebiste, będzie badane. Nie słyszałem o tym w ogóle, zresztą jazzowo nie za bardzo mogę się z lat 60, góra 70 wykopać, chyba że chodzi o Charlesa Gayle’a

[pit]

O, to ja mam odwrotnie akurat. Sanders nie za bardzo mi wchodzi, w sensie spoko, czasem posłucham, ale muszę mieć naprawdę życzliwy nastrój, żeby o tym podśpiewywaniuy, że creator has a master plan nie pomyślał sobie “dobra, to już trochę przesada”

Jego albumy solowe to głównie spokojna, medytacyjna muzyka, jednocześnie od końca lat 80 zaczął się bujać z Laswellem, 23 Skidoo i rozmaitymi hip-hopowcami.

A Mulatu Astakate to w ogóle nie wiem, kto to jest, chociaz mam google i zaraz pewnie będę weidział

Ja się dowiedziałem dzięki Broken Flowers. Jim ma dobry gust.

[kurz]

Cudze chwalimy, pochwalmy i nasze.

Jak to pięknie brzmi.. Sól najlepszego gatunku;

[yog]

Na okładce zdaje się scenka z Niewinnych Czarodziejów Wajdy. Piękny film. Piękny romans. Piękna główna bohaterka.

[kurz]

Kolejny polski wariat. Dość świeże. Jak ktoś nie zna, to gorąco polecam posłuchanie młodzika.

[pit]

Skończyłem wczoraj wreszcie grubaśną biografię Monka, dobry był herbatnik.

Jak się nazywa to dzieło?

[porwanie w satanistanie]

Thelonious Monk. Geniusz inny niż inni, autor to Robin D.G. Kelley.

Dobra rzecz, choć bardzo drobiazgowa, co nie każdemu musi przypaść do gustu

[pit]

Dzięki. Drobiazgowa w stylu: "13 października 1955 roku o godzinie 18:53 Thelonious wypił herbatę z cytryną i łyżką cukru..."?

[porwanie w satanistanie]

Drobiazgowo w takim sensie, że autor wyraźnie miał ambicję opisać każdy koncert, jaki Thelonious w życiu zagrał

[Ryszard]

https://www.discogs.com/John-Zorn-Spy-V ... ster/15595

I tak powinno się grac speed metal.

[kurz]

Niewiele mogę o tym napisać, poza tym że tak grali w 55-ym i że robili to zaaaaajebiście.

[porwanie w satanistanie]

Ano, zajebiste! Takimi wrzutkami utwierdzasz mnie w przekonaniu, że z tamtych jazzowych dekad chyba nigdy się nie wygrzebię. Podziwiam, gdy ktoś zna dobrze jazz i jednocześnie jest z tym jazzem na bieżąco, bo dla mnie, po kilkunastu latach powiedzmy podsłuchiwania i kilku latach słuchania ze sporym chyba zaangażowaniem jest tak, że jak w latach od późnych 40. po powiedzmy końcówkę 70. powstało tyle zajebistych materiałów, że po prostu kurde nie widzę opcji, żeby sobie przyswoić, co działo się przez ostatnie 35 lat

Nie, żebym nic nie znał z tego okresu, jedne z moich uwielbianych jazzowych freeków, Charles Gayle, zaczął nagrywać dopiero w latach 80., ale kurde... za dużo tego wszystkiego, a samego hard bopu jest tyle, że można słuchać nowych świetnych rzeczy całymi dniami.

[kurz]

Mało znam i dobrze, bo tak wiele przede mną.

Trzeba przyznać, że muzycy z tamtych złotych czasów jazzu dobrze wykorzystali swój czas, ilość i jakość nagrań jest ogromna - mam wrażenie, że to studnia bez dna. Fajne jest też wzajemne pomaganie sobie w nagraniach, jest to w jakiś sposób podobne do norweskiego BM z wczesnych lat 90-ych.

[porwanie w satanistanie]

Fajne jest też wzajemne pomaganie sobie w nagraniach, jest to w jakiś sposób podobne do norweskiego BM z wczesnych lat 90-ych.

A, to prawda, zresztą w ogóle bardzo ułatwia to poznawanie muzyki i poruszanie się po jazzowym świecie. Jak ktoś na dzień dobry posłucha sobie takiego "King Of Blue" i chce więcej, to rada jest prosta - bierz pan nazwiska z okładki i leć po kolei, procedurę powtarzać przy kolejnych albumach

[kurz]

Dokładnie ))). Poruszanie się w świecie tej muzy z tamtych lat jest proste i cudowne. To jak wejście do fantastycznej krainy, gdzie wszystko jest nowe i niepowtarzalne. Nic tylko patrzeć, dotykać, wąchać, smakować.

A o mocy i wyobraźni tych muzyków świadczą nagrania na żywo. To klasa sama w sobie. Żeby nie być gołosłownym, wrzucam przykład tego co akurat kręci się u mnie na talerzu.

[Pan Efilnikufesin]

Miles Davis & John Coltrane ‎ 'The Final Tour: Copenhagen, March 24, 1960'

Bitka z 2018 roku ---------> https://www.discogs.com/Miles-Davis-Joh ... e/11790648

Dostałem od byłej Partnerki w styczniu na urodziny. Zajebisty materiał, polecam!

[Ryszard]

O. A ja mam taką na wantliście. Pewnie ta sama trasa tylko nagranie ze Sztokholmu.

https://www.discogs.com/Miles-Davis-Joh ... se/1553984

[kurz]

fajny wariat

[kurz]

Chciałem się rozpisać, opisać, ale chyba nie potrafię..

[kurz]

Fire!

!!!

Bardzo polecam. Tutaj przykład:

[Pan Efilnikufesin]

[Ryszard]

E tam, jak już wklejać to i w tru watek:

[pit]

Są nowe Zorny! Skrajnie różne i naprawdę bardzo dobre.

- jazz, noise rock, echa Naked City, ale bez wokali, świetna perka

- math-bop

- jazz rock z latynosko-zakonnym klimatem

[yog]

I to że na tym Baphomet perkusista Imperial Triumphant gra?

[pit]

Tak. Okazuje się, że jest członkiem Simulacrum Ensemble i nagrał z Zornem osiem płyt.

[porwanie w satanistanie]

E tam, jak już wklejać to i w tru watek:

Tego pierwszego nie słyszałem, Jazz Sabath bardzo słabe, w sumie ani to Jazz, ani Sabbath.

[kurz]

E tam, jak już wklejać to i w tru watek:

Tego pierwszego nie słyszałem, Jazz Sabath bardzo słabe, w sumie ani to Jazz, ani Sabbath.

Jest sporo słabsze. Bezpłciowo zagrane dźwięki. Jazz Sabbath chociaż coś tam próbują mieszać, ale tylko próbują.

[porwanie w satanistanie]

Ogólnie brzmi to jak któraś z tych płyt/kaset dołączanych kiedyś do szkółek na taki czy inny instrument, rzemieślnicza sprawność i w zasadzie zero fantazji czy emocji...

[kurz]

Polska nieprzaśność:

i to (przepraszam, jeśli reklamy będą):

Ten kawałek mnie mocno urzekł, ale cały album jest bardzo fajny.

[Ryszard]

Hahaha. To ja juz nie bede...

[pit]

Coleman Hawkins którego polecałeś jest znakomity. Mellow, ale z pazurem, nie jakieś smooth jazzowe smuty które nadeszły później. Słucham sobie przy czytaniu Moonchild.

[Ryszard]

Jazz. Tak ogólnie...

Co już wiem? O, taki swing czyli gatunki które lubiłem "na sucho" bez interesacji tematyka, bardzo do mnie przemawiają ale i szybko nudzą; Chyba bardziej okazyjnie do posłuchania, musi być faza ew wystarczy yutjb i szklanka whiskey.

Co mnie mocno rozkręciło? Zaraz po bebopie rozpoczęło się wielkie kombinowanie i modernizowanie kawowego cool jazzu (mój pierwszy bohater ostatnich tygodni - Dave Brubeck). W efekcie którego powstał gatunek czy podgatunek który wchodzi we mnie niczym death metal, Hard-Bob (Hardcore-Bob hehe) oraz w dalszej kolejności jego współczesnojazzowe dziecko, Post-Bob. I teraz wypada się zatrzymać i zaczerpnąć ze studni bogactwa jazzowego, co nieustanie czynie a dna nie widać.... Tak wiec robię sobie ugrupowanie pod egida Arta Blakey'a, odkrywam talent Gigiego Gryce'a oraz Charlesa Mingusa. Na więcej nie mam czasu i miejsca a dotychczasowe wykopy i zakupy wciągają mnie coraz mocniej. Koniec raportu. Zakończę dwoma wyrazami: "Blue Note" rządzi kurwa światem.

***

Waldemar jest z Norwegii. Trzeba będzie poszukać w tym wszystkim Polski....

[pit]

[kurz]

Bardzo dobre to jest, zastanawiałem się gdzie to wrzucić jazz czy progresywna psychodelia. Niech będzie tutaj.

[Ryszard]

Live in Belgium 1964
1. St Louis Blues
2. Koto Song
3. Three to Get Ready
4. In your own sweet way
5. Take Five

Live in Germany 1966
6. Take the A train
7. 40 days
8. I´m in a Dancing Mood
9. Koto Song (Live 1966)
10. Take Five ( Live 1966)

Dave Brubeck - piano
Paul Desmond - alto saxophone
Eugene Wright - double bass
Joe Morello - drums

[kurz]

Free Jazz:

[Pan Efilnikufesin]

Wrzucalem?

Nie wrzucalem?

https://www.jazzradio.com/#popular

[pp3088]

Próbował ktoś kiedyś japońskiego jazzu? Mało znany temat, a jest parę perełek jak na mój gust(chociaż fanatykiem jazzu nie jestem).

- Jazz Fusion, trochę szaleństwa

- trochę Coltrane, trochę Sandersa

[pit]

- taka spokojniejsza, depresyjna wersja Alberta Aylera

- projekt Dereka Bailey'a, Billa Laswella i Tony'ego Williamsa, wyśmienity grind, tfu free jazz, wydali tylko dwa albumy, ponieważ najlepszy perkusista świata umarł

[kurz]

Zajebiste rzeczy wrzuciliście @pp3088 i @pit.

Japoncy potrafią coś dodać od siebie, nie wiem czego to jest kwestia, ale tak jest.

Tutaj europejsko, ale tez wyśmienity materiał: