Garmarna

[DiabelskiDom]

Taki tam mało znany folk-rockowy tudzież folkowy zespół ze Szwecji, śpiewający w tym zajebistym języku od 1990 roku na pięciu płytach (jak się okazało, najnowsza wyszła rok temu a mnie kompletnie umknęła jej zawartość). Dla mnie najlepszym ich materiałem jest drugi w kolejności czyli "Guds spelemän". Tradycyjna, szwedzka muzyka w lekkim gitarowym opakowaniu, z wokalistką o bardzo miłej memu uchu manierze śpiewania. Nie wiem czy metalowcy lubią takie granie ale jakby ktoś chciał sprawdzić to:

Discogs: https://www.discogs.com/artist/365040-Garmarna

[Ryszard]

...a zdjecia ciala wokalistki(?)

[DiabelskiDom]

Jej uroda nie jest najwyższych lotów więc po co zdjęcia ciała?

[Szajtan]

Najnowszy album Garmarany to mariaż tradycji i nowoczesności. Ludowa muzyka skandynawska zyskuje nie tylko nowe życie, ale i tożsamość brzmieniową - “Förbundet” obficie korzysta z elektronicznych bitów i loopów, a za brzmienie płyty odpowiedzialny jest Christopher Juul (Heilung).

[DiabelskiDom]

Oni od trzeciej płyty, czyli Vedergällningen romansują z folkującą elektroniką a nawet dramenbejsem. Osobiście bardziej mi wchodzi jeszcze nie-elektroniczna Guds spelemän. Piękna, zamyślona i nastrojowa płyta, do tego przepięknie zaśpiewana w przepięknym języku.

Nie słyszałem poprzedniego albumu, ale wydanie nówki będzie dobrą okazją do zapoznania się z jednym i drugim.

[pp3088]

Nie znałem wcześniej zespołu ale nowy album i słowa AnielskiegoApartamentu mnie zaciekawiły. Odpaliłem najnowszy album zapodany przez Szajtana i w sumie jestem kontent. Fajna folkowa muzyka która nie męczy buły i czasem ładnie przyśpiesza racząc słuchacza melodyjnym sznytem. Bardzo fajne, ale liczyłem na trochę więcej drum end bejsu, może starsze wydawnictwa będą mieć go więcej!

[DiabelskiDom]

Zajebisty koncert dali dziś w Hydrozagadce. Oj, zajebisty. Przekrój przez całe dysko zespołu, gdzie nie zabrakło ani nowości, będących mariażem folku z elektroniką, ani żelaznych ciosów w postaci kultowych Herr Mannelig czy Vänner och fränder. Ludzi bardzo dużo, cały klub zapchany. Sam występ totalnie naturalny, niewymuszony, szczery i po prostu fajny. Gęby im się wszystkim cieszyły z przyjęcia publiki, no i co się dziwić, kiedy każdy tańczył, skakał albo się kiwał. A jeszcze na koniec a capella odśpiewaliśmy z Emmą refren Pana Manneliga. Brzmiało tak, jak miało brzmieć, czyli czysto, bez odchyłów w stylu "nie słychać skrzypiec" albo "nucenie/szepty wokalistki są tylko na papierze". Rockowe instrumentarium dawało o sobie znać w "cięższych" momentach wprost idealnie, tak jak i samplowana elektronika.
Otwierający wieczór Trobar de Morte nie był mi znany wcale a wcale, nawet z nazwy, a wypadło także bardzo fajne. Folk z mrocznym, rytualnym zacięciem, plus tańczące w maskach i rogach dziewuchy dzierżące kadzidła lub sztylety. Także schodzili uradowani tym, jak ich polska publiczność powitała i przyjęła. Takie otwarcie trasy dla obu zespołów to musiało być coś bardzo budującego. Nie żałuję ani pół grosza wydanego na bilet, ani kropli benzyny.

[DiabelskiDom]

I cóż, że ze Szwecji? Nikt nie odnotował faktu, że w tym roku po raz pierwszy na winylu ukazał się prześwietny Guds Spelemän, czyli najlepszy materiał Garmarny. Od wielu lat jestem ultrasem tej płyty, zatem nie mogłem nie skorzystać z okazji i nabyć, bez mała, jednej z płyt życia. Łzy radosnego wzruszenia ciekną mi po ryju kiedy słucham z czerwonego krążka piosenek o Wilkołaku albo o Krewnych i Przyjaciołach. Idealna symbioza pięknego głosu, pięknego języka i pięknej muzyki. Wszystko jest żywe, dynamiczne, odpowiednio zadumane, ale gdzie trzeba umie też tupnąć trzewiczkiem. No i te melodie. Te zajebiste melodie z północy kontynentu. Cudowny materiał!