Cryo Chamber Collaboration

[Hajasz]

Pod tą tajemniczą nazwą ukrywa się jedna z najlepszych serii składanek z muzyką ambient i pochodne, które w całości stanowią hołd dla twórczości H.P. Lovecraft'a. Jak wiadomo takie wszelakie tribute albumy to przeważnie kicha po całości ale składak od Cryo Chamber stanowi zaprzeczenie tej tezie i udowadnia, że jak się chce to można. Zaczęli w 2014 roku i rok w rok wydają kolejną część.

Ukazało się 6 płyt kolejno:
2014 - Cthulhu
2015 - Azathoth
2016 - Nyarlathotep
2017 - Yog​-​Sothoth
2018 - Shub​-​Niggurath
2019 - Hastur

Każdy album to przejażdżka po kolorowej i mrocznej iluzji dźwiękowej, pełnej strachu, grozy i szaleństwa.

Dodatkowo albumy wydane są z zajebistymi grafikami, które dopełniają całości mrocznej podróży.

[Wędrowycz]

Zaje-kurwa-biste są te kolaboracje Cryo Chamber. Nie dość, że plejada gwiazd w tychże klimatach, to jeszcze moim skromnym zdaniem najlepsze muzyczne odwzorowanie twórczości mistrza Lovecrafta. Ja chętnie do tego wracam, najczęściej właśnie, jak ściągam któreś z opasłych tomisk prozy H.P. Tylko najnowszej części jeszcze nie słyszałem, ale wierzę, że niebawem nadrobię.

[Lis]

Ja słucham tylko jako soundtrack gdy czytam Lovecrafta, ewentualnie R Howarda. Solo to raczej nie to co lubię w ambiencie.

[Nucleator]

A ja często słucham, lubię generalnie takie dźwięki, by wyczilować w nocy. A Cryo Chamber śledzę regularnie, bo wrzucają dużo znakomitych rzeczy. Z podanych niżej rzeczy najbardziej rozwala mnie na łopatki Nyarlathotep, ale i pozostałe rzeczy są godne polecenia.

[yog]

W grudniu ukazała się kolejna część, Hastur:

[Wędrowycz]

O, to jakoś pominąłem będzie zatem badane niebawem, bo całą serię łykam jak pelikan.

Edit: Już wczoraj sprawdziłem i jest, podobnie jak z poprzednimi częściami, bardzo dobrze. Co najmniej kilku znanych przedstawicieli sceny dark ambient się tu udziela i klimatu narobili pełno. Czas trwania przydługi, bo prawie 2,5 godziny odsłuchu, ale naprawdę warto. Idealne do czytania Lovecrafta, ale nie tylko, bo mnie przy tym ogółem literaturę grozy dobrze się czyta. Co do samej muzyki, to ciężko tu się nad nią rozwodzić, tyle że tym razem w mojej głowie malował się obraz piaszczystych pustyń, ogarniętych burzami piaskowymi, dookoła piramidy, pełno kurzu i krypty. A pośród tych zamieci przechadza się zakapturzony Hastur czy też Król w Żółci jak zwykł być określany, bądź jak kto woli "Ten, którego imienia nie wolno wymawiać".