AC/DC

[Nucleator]

Jeden z nielicznych zespołów parających się rockiem, którego do dzisiaj dość często słucham. Uznawany za prekursowa hard rocka band został założony w Sydney w 1973 roku przez braci Angusa i Malcolma Youngów. Nazwa pochodziła od określenia na maszynie do szycia należącej do siostry braci i oznaczała ona alternating current/direct current. Przed wydaniem swojego pierwszego albumu High Voltage w 1975 roku, AC/DC parokrotnie zmieniało skład zespołu. Skład grupy stał się bardziej ustabilizowany od 1977 roku po przyjęciu do zespołu basisty Cliffa Williamsa, który zastąpił Marka Evansa.

Grupa ma koncie sporo znakomitych albumów, które kasują jakieś nudziarstwa Pink Floyd czy Queen. Let there Be Rock, Highway to Hell, Back in Black, The Razor's Edge czy For those about to Rock We Salute You! to prawdziwe kopalnie zajebistych utworów kipiących werwą i ogniem. No i te riffy - chyba najlepsze w całej muzyce rockowej. Niestety, jak prawie każdy zespół mieli oni spadki formy jak na Fly on the Wall czy Black Ice. Na szczęście ostatni Rock or Bust to bardzo dobre wydawnictwo z rockowymi hitami jak Play Ball czy Rock The Blues Away. Grupa niby koncertuje jeszcze, ale nic już niestety nie nagra, a przynajmniej nie wyobrażam sobie uczynienia tego bez ś.p. już Malcolmem. Cieszę się zatem jak chuj, że widziałem ich na Bemowie w 2010, który bardzo miło wspominam. Taki high voltage rock to ja lubię!


High Voltage [Australia] 1975
T.N.T. 1975
High Voltage 1976
Dirty Deeds Done Dirt Cheap 1976
Let There Be Rock 1977
Powerage 1978
If You Want Blood You've Got It 1978
Highway to Hell 1979
Back in Black 1980
For Those About to Rock We Salute You 1981
Flick of the Switch 1983
Fly on the Wall 1985
Blow Up Your Video 1988
The Razor's Edge 1990
Live 1992 Live
Ballbreaker 1995
Stiff Upper Lip 2000
Black Ice 2008
Live at River Plate 2012
Rock or Bust 2014

Discogs: https://www.discogs.com/artist/84752-ACDC

[Vortex]

To kamień milowy dla rocka, choć muszę przyznać że zacząłem ich słuchać dopiero gdzieś tak z 5 lat temu, no może jeszcze wcześniej. Chodzi tylko o to, że przez dłuższy okres siedzenia w muzyce metalowej oni kompletnie mnie nudzili, z czasem jednak zacząłem się do nich przekonywać, a pomogła mi w tym genialna "Back in Black" gdzie po prostu nie ma słabego dźwięku. Szkoda że ich czas dobiega końca, a koncertu z Warszawy na który miałem bilety, ale los jednak nie pozwolił mi się tam zjawić, będzie spędzał mi sen z powiek jeszcze długo........wtedy jeszcze nie za bardzo mi na tym zależało, ale z perspektywy czasu spojrzeć.......

[Nucleator]

No proszę, fajnie, że w przeciwieństwie do wielu innych "dinozaurów" goście z AC/DC nadal potrafią wykrzesać ogień. Płytka już za miesiąc

[dj zakrystian]

Back in Black, Razors Edge i Highway to Hell to ich najlepsze płyty, ale lubię też uznawane za niedopracowane Fly on the Wall. Bardzo sympatyczne, przebojowe i energetyczne granie z bluesowym posmakiem. Nie da się pomylić z inną kapelą a Angus to genialny wioślarz.

[kurz]

High Voltage ma świetny bluesowy posmak, idealny flow i nie boję się tego powiedzieć - kocham ten album, często słucham, jak dla mnie nie zestarzał się zupełnie. Wogóle płyty z Bonem Scottem, jak dla mnie są ciekawsze, jedynie Back In Black im dorównuje.

[dj zakrystian]

Płyty z Bonem mają więcej bluesowych wpływów*, te z Brianem za to bardziej stadionowe do śpiewania po kilku browarach. Więcej rock n rolla i hard rocka.

[Vortex]

Nie da się pomylić z inną kapelą

No nie wiem....czasami kiedy w radio, albo gdzieś usłyszę Airbourne, to muszę się troszkę skupić na początku, żeby zdecydować kto mi tak pięknie gra

Czekam na nowego longa, chłodzę już piwerko na tę okazję.

[Vortex]

No cóż, legendo trwaj POWER UP!

[Nucleator]

No proszę, AC/DC nie zawiodło i mimo rozmaitych komplikacji wypuścili całkiem przyjemny krążek. Trochę się obawiałem o ich formę, bo Black Sabbath i Deep Purple niestety dowiodły, że często te albumy powrotne to takie odcinanie kuponów od wspaniałej przeszłości. Na szczęście tak jak wspomniałem, z "aka-daka" jest inaczej, choć od swojego dorobku się nie odwracają. Przede wszystkim w uszy rzuca się świetna forma muzyków - zwłaszcza wokalisty. Brian Johnson zdziera swoje gardło zawodowo, co zwróciło moją uwagę już przy odsłuchu wypuszczonego jakiś czas temu singla Shot in the Dark. Nie można też nie wspomnieć o Angusie, który mimo wieku nadal potrafi krzesać ogniste solówki.

No właśnie, to mnie najbardziej urzekło w Power Up. Ten album jest po prostu rześki i witalny, po prostu kipi energią. Już otwierający całość Realize jest dobitnym tego manifestem - zamiast poprockowego pitolenia z "Man Alive" weterani rockowej sceny z Antypodów dostarczają soczyste riffy, które w zwrotkach mogą przywoływać echa Who Made Who. Ale to niejedyna pozycja, ducha której czuć na najnowszym wypieku AC/DC. Takie Through the Mists of Time ze śpiewnym refrenem to ukłon w stronę The Razor's Edge. Jest trochę bluesowych klimatów, słyszalnych choćby w No Man's Land czy w opatrzonym w nieco głupkowaty tekst Demon Fire, ze wstępem nieco przypominającym Whole Lotta Rosie. Wild Reputation świetnie pasowałby do Highway To Hell, zaś Code Red pobrzmiewa echami Back in Black. I obowiązkowo muszę wspomnieć o moim faworycie na tej płycie, mianowicie o Kick When You're Down ze świentym gitarowym haczykiem.

Nic więcej nie ma sensu pisać, to nadal AC/DC jakie znamy i kochamy. Dlatego fajnie, że nawet w takim chujowym roku jakim jest obecny, zdarzają się takie miłe niespodzianki.

[Szajtan]

AC/DC ostatnio puścił w świat video clip do utworu Through The Mists Of Time

[kurz]

Słucham płytek z Bonem Scottem i jestem zachwycony jak ta muza się NIE zestarzała. 80% kawałków to bujające petardy, a Let There Be Rock, High Voltage, Highway To Hell i Jailbreak to stuprocentowe wypasy.

Zastrzyk wibrującej, pozytywnej energii.

[kurz]

Dorosłem do Dirty Deeds Done Dirt Cheap. Zawsze uważałem ją za najsłabszą z Bonem Scottem ale teraz.. jest obok High Voltage na tym samym poziomie czyli absolutny top muzycznego olimpu. Obskurna śliska przepotężna energia bijąca od tego albumu poraża zmysły. CUDO!!

[blue_calx]

High Voltage to jedyna płytka AC/DC jaką posiadam, więc tu kręciło się mocno. Gwarancja zajebistości, kreatywne wiosłowanie, historie Bona Scotta to i do rucha i do tańca. I świetna muzyka w trasę z pasażerami. Klimat australijskiej knajpy (choć nigdy tam nie byłem) został mocno odciśnięty.
Bardzo fajny jest pościelowy fragment na końcu "Little lover", gdzie wyobraźnia podpowiada, że mu się udało. Zaskakująco podobnie brzmiący B.J. też zasługuje na podziw i wzbudza moją sympatię, ale strata Scotta jest niepowetowana. Tona szacunku.

[dj zakrystian]

Brian bardziej skrzeczący i krzykliwy wokal od Bona, który był bardziej bluesowym wokalistą. Wyczytałem gdzieś, ze ostatnim numerem Bona, który ćwiczyli na próbie po której poszedł się najebać i już nie wrócił, był Have a Drink on Me. Ironia losu.