Nekromantheon

[Nucleator]

Nekromantheon to konglomerat trzech Norwegów z Kolbotn, z których dwóch pochodzi ze znanego w pewnych kręgach Obliteration (polecam!). Nazwa pochodzi z języka greckiego i oznacza świątynię nekromancji. Zadebiutowali w 2007 roku EPką We're Rotting, której zawartość wyrywała z gumiaków i pantalonów.

Dwa lata później ukazał się debiutancki długograj Divinity of Death, która aż kipi wkurwieniem i furią. To najpiękniejszy hołd złożony takim tytanom agresywnego grania jak Poison, Sodom, Vulcano czy Deathrow. Nie ma tu kombinowania, jest tylko nieskrępowana niczym agresja i pęd na złamanie karku. Takie strzały jak Cry Havoc czy Alcoholy Terror to pieprzony ostrzał z moździerza, po którym sam masz ochotę komuś wyprowadzić kombinację "łokieć-buła-pięta".

W 2012 roku wychodzi równie zajebisty, jeśli nie lepszy Rise, Vulcan Spectre. Nie ma tu miejsca na zwolnienia, kombinowanie, jest tylko niekontrolowany wpierdol, przy dźwiękach którego kuce spierdalają do domu słuchać Dream Theater. Norwegowie pięknie nawiązują do wczesnej Sepultury, wczesnego Kreatora czy Dark Angel, doprawiając to szuflami brudu i wulgarności. Nie jest to nic nowego, ale kurwa nie o to tu chodzi. To granie dostarczające masę radości i przyjemności.

Skład:
Sindre Solem - Bass, Vocals Obliteration, Djevel (live)
Christian "Kick" Holm - Drums Audiopain, Flight, ex-Deathhammer (live)
Arild "Arse" Myren Torp - Guitars, Vocals Black Viper, Obliteration

▼ Byli muzycy

Glenn "Biffen" Iversen - Vocals

▼ Muzycy koncertowi

Bestial Tormentor - Guitars (2011-present) Waklevören, Lamented Souls, Omega, ex-Infernö

Dyskografia:
2007 - We're Rotting [EP]
2008 - Speed n' Spikes Vol. III [split]
2010 - Divinity of Death
2010 - Audiopain / Nekromantheon [split]
2012 - Rise, Vulcan Spectre
2013 - Nekrothrash [split]
2021 - Visions of Trismegistos

MA: https://www.metal-archives.com/bands/Ne ... heon/90885
BC: https://nekromantheon.bandcamp.com/music

[yog]

Rise, Vulcan Spectre zdecydowanie najlepszy z tego wszystkiego, ale generalnie kapela jakoś mocno mnie do siebie nie przekonała - słucha się dobrze, ale wracać się zbyt mocno nie chce. Maksymalnie wtórne granie na wysokim poziomie.

W Obliteration radzą sobie nieporównywalnie lepiej, bo to już chyba klasyka norweskiego deathu.

[Wędrowycz]

Sprawdzam właśnie "We're Rotting" i tak całkiem przyjemnie to sobie leci, ale mam jak @yog znaczy się wszystko spoko, w porządku, ale jak na takie mocno wtórne granie to brakuje mi tu czegoś co jakoś mocniej by mnie porwało. Wpływy znanych i lubianych są tu słyszalne na każdym kroku. Mimo to tak sobie myślę, że poza brakiem czegoś wyróżniającego kapelę na tle innych, to wszystko inne tu się zgadza, tempa, riffy, wokale, solówki, wszystko pasuje. Old schoolowo brzmiący thrash metal, odpowiednio zagrany. Sprawdzę pewnie z czasem kolejne materiały i zobaczę jak one mi podejdą.

[yog]

Powraca Nekromantheon z trzecim albumem, który nazywać się będzie The Visions Of Trismegistos i wyjdzie 30 kwietnia sumptem Indie Recordings. Okładkę sporządził Zbigniew Bielak i ma być ona hołdem dla Larry'ego Carrolla, znanego np. z albumów Slayer.

[yog]

Tytułowy kawałek z nadchodzącej płyty i zarazem singiel:

[Nucleator]

Kawałek niezły, jadą pod wczesnego Slayera aż miło. Okładka też fajna, więc gorąco liczę, że zawartość muzyczna jej dorówna.

[Szajtan]

Do posłuchania kolejne dwa kawałki z nadchodzącego wydawnictwa ⤵

[Szajtan]

Czekaliśmy na tę płytę długie dziewięć lat, ale chyba warto było. Bardzo dobra płyta, która kasuje przynajmniej dziewięćdziesiąt procent dzisiejszej thrashowej konkurencji.

[Wędrowycz]

@Szajtan dobrze prawisz. Skończył się właśnie odsłuch płyty, a już wiem że będę chciał więcej (tyle, że kolejeczka już ustawiona). Jadowity, techniczny, trochę melodyjny, trochę energiczny thrash metal jakiego było nam trzeba. W mojej skromnej opinii wszystko brzmi tak jak powinno. Poza tym elegancka okładka uzupełnia całość.

[Nucleator]

Na całe szczęście w przeciwieństwie do swoich krajan z Inculter Norwedzy z Nekromantheon nie dali dupy i dostarczyli iście mordercze i jadowite płyciwo. Piękna okładka to wstęp do 32 minut nieustannej blekthrashowej jazdy na wysokich obrotach, która słabych nędzników po prostu zmieli, przeżuje i wypluje ich pozostałe resztki. Już otwierający całość utwór tytułowy dobitnie wyjaśnia cwaniaków niczym Kosendowski w "Chłopaki nie płaczą". To po prostu istne tornado agresywnych riffów, cierpiętniczych wokaliz i bezkompromisowych partii perksuyjnych tworzących w efekcie soniczną trąbę powietrzną zabójczą niczym ta z Oklahomy z 1999 roku. Co jednak najlepsze, w takich szybkich niczym pitstopy mechaników Red Bull Racing F1 tempach grupa jedzie niemal cały czas. Jeśli już zwalnia, to po to, by oddać hołd diabłom ze Slayera, a konkretnie by torturować słuchacza tak jak wspomniany Zabójca robił to na Hell Awaits. Każda z 8 kompozycji zawarta na tej płycie to hołd składany bestialstwu. Co chwila dostajemy tu na twarz jakimś dzikim, miażdzącym riffem, kakofoniczną, ognistą solówką czy śmiercionośną niczym jad tajpana pustynnego kanonadą instrumentów perkusyjnych. Co jednak najlepsze, nieokiełznana furia wyzierająca z każdej sekundy Visions of Trismegistos idzie w parze z różnorodnością. Nie ma tu mowy o nijakich, zlewających się w jednolitą maź zagrywkach gitarowych, co często jest poważnym problemem wydawnictw osadzonych w podobnej stylistyce. O nie, gitarzyści norweskiego ansamblu co i rusz serwują jakiś niebanalny riff czy szybkostrzelną partię solową, co tylko potwierdza ich wysoki stopień opanowania instrumentu.

Nowe wydawnictwo Nekromantheon to rewelacyjna pozycja w swojej kategorii, ociekająca mięsem i krwią niczym niegdyś haki w masarnii u Henryka Kanii. A przez duże natężenie siarki może też odstraszyć wyznawców pewnego Nazarejczyka. Ale to dobrze, co nie?