Estertor

[Hajasz]

Hiszpański Estertor już wiele lat działa na scenie ale dopiero w ostatnich 4 latach wydał debiut a niedawno zajebisty drugi album. Staro szkolny thrasher wymiksowany z death metalem takim totalnie surowym z początków istnienia. Świetnie to buja taka mieszanka Celtic Frost, Death. Jeden z lepszych thrasherów jakie słyszałem od dłuższego czasu. Oczywiście płyta na CD już poszła się jebać.

Skład:
Shogoth - Bass Ered, Onirophagus, Ouija, ex-Ermitage, ex-Icosis
Enrique - Drums Wild Road Rollers
Des - Guitars A Furious Storm, ex-Falç, ex-Silence, ex-Rencor
Edu - Vocals (2016-present) Onirophagus, ex-Paintone, ex-Decapitated Christ, ex-Empanadilla de Pus
Daniel Żołyniak - Guitars (2021-present) Street Lethal, ex-Crimson Slaughter, ex-Evil Impulse

▼ Byli muzycy

Sergio Agudo - Bass (?-2010) Ira Innata, ex-Eternity
Jose Rosendo - Drums Sacramento, ex-Aggression, ex-Caustic, ex-Northland, ex-Ankhara (live), ex-Abrahel
Oscar - Guitars
Rodrigo Báez - Guitars ex-Silence, ex-Born in Exile, ex-Corelyn

Dyskografia:
2017 - Buried in Morningside
2021 - Tales from the Ancient Grave



MA: https://www.metal-archives.com/bands/Es ... 3540435028
BC: https://estertorthrash.bandcamp.com/music

[Pioniere]

Tales From The Ancient Grave wrzucałem tu zachwalając na SB chwilę przed premierą - świetny materiał, bo co innego mogłoby wyjść z takich wzorców, jak CF i Death.

[Hajasz]

Widać ominęło mi się ale ważne, że w przyrodzie nic nie ginie. Wykurwisty ten nowy album. 100% OS Thrasher.

[Nucleator]

Choć od debiutu grupy się odbiłem, tak Tales from the Ancient Grave okazał się być w odsłuchu bardzo przyjemnym płyciwem. Hajasz trafił idealnie ze skojarzeniami, bo muzyka proponowana przez Hiszpanów to właśnie thrash metal wymieszany ze staroszkolnym death metalem. Na uwagę zasługuje wokalista, które nawiedzone inkantacje brzmiące jak krzyżówka Toma Fischera i Flemminga Rönsdorfa dodają takiego fajnego upiornego klimatu przywołującego zawsze miłe skojarzenia z To Mega Therion.

Najlepsze odnośnie tej płyty jest to, że pomimo obrania z pozoru skostniałej formuły utwory na drugim longplayu są naprawdę zróżnicowania. Nie uświadczymy tu pitolenia dla samego pitolenia, a poszczególne kawałki nie zlewają się ze sobą w nijaką całość. Estertor nie boi się nawet inkorporować do swojej obskurnej mieszanki melodyjnych momentów, czego przykłądem jest świetny utwór tytułowy. Tu nie ma co wchodzić w omawianie zamieszczonych na albumie kompozycji, gdyż każda z nich to po prostu killer niszczący kręgi szyjne. Dawno nie słyszałem tak udanego listu miłosnego do lat 80-tych.